Webfilm: Script? Een onsje minder graag

Het toonaangevende Il Luster zette deze maand de sequel van viralhit Mac ‘n’ Cheese en de cartooneske animatie Uit huis online. Maar de makers, allemaal voormalig HKU-studenten, hebben zich laten ringeloren door de scriptdoctoren.

Ze rennen zo hard dat het de marathon van Rotterdam wel lijkt. Een ruige spierbundel en een onschuldige spriet, op weg naar de jackpot. Dwars door een supermarkt, een opslagloods voor goederen en het oneindige heelal. En dat gevangen in razendsnelle camerabewegingen en perspectiefwisselingen, die samen met een flitsmontage (scènes onder de 2 seconden) zorgen voor een hypertempo.

Klinkt bekend, zegt u? Nee, het is niet Mac ‘n’ Cheese, de ruim anderhalf miljoen keer bekeken viral van vier studenten aan de Hogeschool voor de Kunsten Utrecht. Het gaat om achtervolging no.2, wederom krachtvoer voor snelheidsduivels. Dit keer jagen Biggy & Skinny niet elkaar maar een biljet van 20 dollar de stuipen op het lijf. Voor hun vakantie naar een tropisch eiland. Ja, u leest het goed: anders dan Tom & Jerry en Sylvester & Tweety hebben deze natuurlijke vijanden al na één aflevering vriendschap gesloten.

Dat is meteen de zwakte van Mac ‘n’ Cheese — Supermarket, gemaakt in de reeks Ultrakort, Pathé’s bijdrage aan een terugkeer van de kortfilm als voorfilm in de bioscoop. Namelijk de misvatting dat een sequel een stuwende verhaallijn nodig zou hebben. In het ontbreken van een motief voor de doldwaze rit ligt nu juist de charme van Mac ‘n’ Cheese. Bovendien schept een plot nieuwe verwachtingen: uitgewerkte karakters bijvoorbeeld. Maar Biggy & Skinny blijven ééndimensionaal.

Ook Uit Huis, de tweede animatiefilm van de toonaangevende studio Il Luster die deze maand online verscheen, had het met minder script kunnen stellen. Joost Lieuwma opent gedurfd, geestig, gevat, met de pogingen van een zoon om het ouderlijk huis te verlaten. Overstromingen, wervelwinden, zelfs marsmannetjes: de hindernissen die hem keer op keer doen stranden, volgen elkaar sneller en sneller op. Maar wat zo onbezonnen absurdistisch begint, krijgt een opdringerige moralistische apotheose. Kennelijk kunnen zoons alleen op eigen benen staan als moederlief het wil — of als zij er niet meer is.

Zo verandert de ironische grijns in een opgestoken vingertje. Boodschapperij die nog ontbrak in Lieuwma’s HKU-afstudeerfilm Once Upon a Time in My Wife. De thematiek van intieme familiebanden en de cartooneske figuurtjes zijn duidelijk zichtbaar, maar blijven gepaard gaan met een flinke dosis humor. Sommige films zijn beter af zonder een tot in de puntjes uitgewerkt scenario.

Niels Bakker