Webfilm: Psychedelische muziekvideo’s @ 2Pause

Geestverruimende filmtrips zoals in de sixties, maar dan uit de digitale trucendoos. Dat is de ‘Nieuwe psychedelica’ die waait in muziekvideoland, en vooral op Submarine’s kanaal 2Pause. En zowaar: tussen alle geometrie, kleurenpracht en andere harmonie, is er ook ruimte voor hartstochtelijk botsende aardplaten.

De charme van YouTube en Vimeo is dat je er alles kunt tegenkomen. Soms verlang je daardoor weer naar een richtinggevende hand, die het kaf van het koren scheidt. Daarom valt het toe te juichen dat Submarine Channel en EYE een samenwerking zijn gestart, waarin ze, in navolging van Upload Cinema, webpareltjes selecteren en vertonen op het witte doek.

De keuze kan vallen op Submarine’s eigen werk, zoals volgende maand de première van webdocumentaire Unspeak — Words are Weapons, maar ook op de online exposities die de nieuwe media producent cureert. De eerste aflevering, vorige week, stond in het teken van muziekvideoplatform 2Pause. Sinds MTV besloot docusoaps over worstelende tienermoeders, comazuipende vakantiegangers en diëtende pubers belangrijker te vinden, groeide het web uit tot voornaamste doorgeefluik van dit genre, bekend om het keer op keer opnieuw uitvinden van de filmtaal.

Zo ontwaart Submarine de opkomst van een ‘Nieuwe psychedelica’: geestverruimende filmtrips zoals in de sixties, die met animatiesoftware in een handomdraai tevoorschijn worden getoverd. De typische elementen? Die zijn onveranderd. Kosmische reizen door kameleontische werelden, zoals in Airs tartend zoetgevooisde Sing Sang Sung. Geometrische patronen en verstoorde waarnemingen, zoals in Tame Impala’s overdadig nostalgische Feels Like We Only Go Backwards. En de felle kleuren in de freubelelectronica van Flying Lotus, van wie vooral Zodiac Sh*t opvalt, vanwege de poging om alle dieren in het universum tot één grote familie te versmelten.

Toch sluiten het conflict en de psychedelica elkaar niet uit. Andrew Thomas Huang, met Solipsist verantwoordelijk voor één van de webfilmtoppers van 2012, regisseerde Björks Mutual Core als een kleurrijke, explosieve orgie. Tektonische platen botsen met knetterend geweld tegen elkaar. Of bedrijven ze de liefde? Het is een ambivalentie die Björk bezingt, vermoedelijk een metafoor voor de liefde. Bedoelt ze dat harmonie en eenheid alleen binnen handbereik liggen als er ook ruimte blijft voor wrijvingen en botsingen?

Andrew Thomas Huang en Björk geven een verfrissende invulling aan de psychedelica. Écht geestverruimend zijn we pas, als we ons bij tijd en wijle openstellen voor onze schaduwkanten. Zonder hartstochtelijke aanvaringen, kan geen mens gelukkig worden.

Niels Bakker