Webfilm: New Kids
De New Kids nemen het recht in eigen hand. Dat maakt het verleidelijk ze te beschouwen als een uiting van het rechtspopulisme. In werkelijkheid houden ze de ontevreden, hufterige Hollander een spiegel voor.
Terwijl de bezoekcijfers van new kids turbo! hard richting de miljoen gaan, krabben cultuurcritici zich achter de oren. Hebben we een nieuw dieptepunt bereikt? Kan het nog platter, lomper en ordinairder?
Vijf achterhaalde happy hardcore gabbers, afkomstig uit het Brabantse Maaskantje, die de ene na de andere halve liter Schültenbrau achterover slaan, alleen betalen als ze daar zin in hebben, in scheldwoorden — "Gódverdomme, kút jonguh!" — communiceren, bushokjes onderzeiken, de plantsoenen vernielen die ze moeten verzorgen en zonder enige gene óók vrouwen in elkaar meppen.
De New Kids lappen alle normen en wetten aan hun laars. Gewoon, omdat dat lachuh is. Gewoon, omdat ze eigenlijk niet beter weten. En gewoon, omdat de rest van de wereld toch bestaat uit een stelletje kankerlijers. Het ogenschijnlijk zo vredige en kleinburgerlijke Maaskantje is het Wilde Westen van de 21e eeuw.
De succesmars begon drie jaar geleden, met drie minuten durende sketches op het weblog Flabber. De serie, bedacht door Steffen Haars en Flip van der Kuil die er ook in meespelen, past in een oer-Hollandse traditie van typetjescabaret, van Van Kooten & De Bie, Jiskefet en Koefnoen. Maar dan zonder het intellectualisme. En op internet — een vrijplaats waar je nog net iets harder tegen de gevestigde orde aan kunt schoppen.
Dat maakt het verleidelijk om webserie en film te beschouwen als uitingen van de anti-establishment houding van het hedendaagse rechts-populisme. 130 scheuren op de snelweg, weer roken in cafés, kamerleden met losse handjes. Net als de New Kids willen we allemaal weer het recht in eigen hand nemen, onze onderbuik volgen.
Maar laten de makers zich wel zo makkelijk vastpinnen? Voor de doelgroep bieden de New Kids vast en zeker een beetje een rolmodel. Maar wel op satirische wijze. Zoals Jiskefet met de drie lullo’s de koorballencultuur belachelijk maakte, zo steken Haars en Van der Kuil snoeihard de draak met het asociale, eigengereide gedrag van de zelfingenomen, verwende en ontevreden Hollander. Terwijl je een joint opsteekt in de bioscoopzaal, zie je vooral hoe hufterig je zélf bent.
Sommige filmcritici noemden het idioot dat new kids turbo! een afwerkingssubsidie kreeg van het Nederlands Fonds voor de Film. Maar waar blijven dan de kwaliteitsfilms over het Verwildersende Nederland?
Niels Bakker