Webfilm: Max en Billy’s Drill Machine Girl

Max en Billy: peinzen over het script
Bij jeugdseries met een educatief doel ligt betutteling op de loer. Moviezone, de filmbevorderingstak van EYE, trapt niet in die val. Max en Billy’s Drill Machine Girl is gemaakt in de charmant klungelige B-filmstijl waarvan de jonge personages zo houden.
Het soort films dat hij wil maken? "Splatter. Gore. Torture. Slasher. Rape. En Révénge." Aldus gothic-nerd Billy tegenover de leraar die hem vraagt naar zijn toekomstplannen. Klasgenoot Max moet van zijn ouders jurist worden, maar droomt stiekem ook van een carrière als filmmaker. Hij solliciteert bij Billy door glorieus te slagen voor een filmquiz. "Wie regisseerde The Fly?" "Die uit 1986 of 1958?" Het duo gaat samenwonen in een anti-kraakpand en zet een B-horrorfilm op poten, gebaseerd op een script van Billy dat al jaren op de plank ligt te verstoffen.
Dat is het uitgangspunt van Max en Billy’s Drill Machine Girl, een tiendelige jeugdserie die niet alleen gaat over jongeren die lijden aan cinemania, maar ook hoopt dat die vonk overslaat op het jonge publiek. De serie is een staaltje filmbevordering van Moviezone, tegenwoordig onderdeel van EYE, en daarom verwondert het niet dat het webplatform een stevige educatieve component heeft: naast de afleveringen vind je er een begrippenlijst plus een tijdlijn met hoogtepunten uit de filmhistorie. Maar het hoofddoel is de jongeren activeren. Ze worden opgeroepen een eigen film te maken en die in te zenden voor het Moviezone Film Festival, eind december in EYE.
Bij cultuureducatie is het altijd de vraag of de doelgroep zich laat verleiden. Als de makers het opgeheven vingertje hanteren, kan het evengoed averechts uitpakken. Betutteling werkt niet, zeker niet bij de eigenwijze, individualistische generatie die nu opgroeit. Gelukkig kiezen regisseur Iván López Núñez en zijn team niet voor een dwingende didactiek. De filmlessen zitten als hints verstopt in het scenario. Open deuren voor filmrotten, die voor jongeren eye openers kunnen zijn. Zo bevat een goed script een persoonlijk getint onderwerp. Loop je de ideale actrice bij toeval tegen het lijf. En kunnen twee kapiteins op een schip voor flinke aanvaringen zorgen.
Want de samenwerking tussen Max en Billy loopt niet altijd over rozen, met hun strijd om het meisje — wie anders dan hoofdrolspeelster Sarah — als middelpuntvliedende kracht. Het plot mag zich ontwikkelen volgens de wetten van een soap, erg serieus lijken we dat niet te hoeven nemen. Núñez regisseert met de melige ironie uit de B-films die Max en Billy willen maken: de dialogen zwabberen en het acteerwerk is houterig. Het is misschien onbedoeld, maar stiekem past het uitstekend. Zeker om de do-it-yourselvers thuis aan te zetten tot het maken van hun eigen splatter-, torture– of révénge-film.
Niels Bakker