Webfilm: Mamá (het voorproefje)

Op Vimeo staat de korte horrorfilm waarmee Andy Muschietti werd ontdekt door Guillermo del Toro. De psychologie van het moedermonster komt nog niet tot volle wasdom, maar Muschietti toont al wel zijn fingerspitzengefühl voor de juiste dosering van schrik- en schokeffecten.

"Mama is terug." Woorden die normaal gesproken een verlangen naar moederliefde uitdrukken, maar in de ultrakorte horrorfilm Mamá juist een bezwering van angst zijn. Het is een goed bedachte betekenis-omkering, die in de smaak viel bij fantasyhorror-grootheid Guillermo del Toro. Hij noemde Mamá het meest beangstigende wat hij in tijden zag, en gaf Andy Muschietti de kans er een lange horrorfilm van te maken.

Het aardige is dat Mamá in Mama, sinds donderdag in de bioscoop, als scène vrijwel integraal terugkeert. Maar wel met een diepere betekenis. De kortfilm is vooral een uitmuntende oefening in spanningsopbouw en goed getimede dosering van schrik- en schokeffecten. In de speelfilm weet Muschietti dat fingerspitzengefühl voor genreconventies te paren aan het kweken van empathie. De zwevende monster-mama zal bij de meeste kijkers — ook vrouwelijke — nog geen identificatie oproepen. Maar toch zeker mededogen en medeleven, vanwege de tragiek waarmee haar instinctieve liefde wordt omkleed.

Zoals het hoort, blijft Mama in beide films lekker lang buiten beeld. Ze verschijnt in de kortfilm zelfs pas halverwege voor het eerst voor de camera, en niet eens echt helder. Maar de kortfilm overtuigt vooral dankzij een subtiel spel met perspectief. Gefilmd in één lange take, kijken we eerst door de ogen van de dochters Victoria en Lilly. Om daarop, als ze terugrennen de trap op en de gang door, te verschuiven naar Mama die hen in een woeste rit achtervolgt.

Je kunt de perspectief-wisseling beschouwen als een poging van Muschietti om vast wat inleving te creëren. Ook al bezorgt Mama in de eerste plaats koude rillingen, de opmaat voor de speelfilm is gezet. Stiekem maakte Muschietti dus een perfecte zelf-advertentie. En in combinatie bewijzen de films: het mag inmiddels weer vernieuwend heten om het genre bloedserieus te nemen. Zeker als de horror effectief wordt gemixt met melodrama.

Niels Bakker