Webfilm: IFFR-Tiger genomineerden

Het Rotterdams Filmfestival opent zijn jubileumeditie vanavond met wasted youth. Net als andere Tiger-genomineerden als Vipin Vijay en Elisa Miller leerde regisseur Argyris Papadimitropoulos het vak kennen als kortfilmmaker.

De korte film is voor veel beginnende filmmakers een proeftuin — ook voor de debutanten in de Rotterdamse Tiger-competitie. De Griekse regisseur van openingsfilm wasted youth, Argyris Papadimitropoulos, komt al in zijn eerste vingeroefeningen verrassend dwars en eigenzinnig uit de hoek.

In pendulum (2003) verhuist een gepensioneerde man naar een onbewoond eilandje. Daar vangt hij op zee zijn eigen vis, neemt het in bordspelletjes tegen zichzelf op, en krijgt hij af en toe bezoek van de postbode. Een simpel gegeven, dat uiterst trefzeker wordt verbeeld. Papadimitropoulos koos voor het idioom van de zwijgende film, en drukt daarmee geen deprimerende eenzaamheid uit, maar juist het weldadige genot van rust, stilte en autonomie.

Het conceptuele tender (2004) verkent, in een rappe schakelmontage, de dunne scheidslijn tussen een potje knokken en een potje neuken. Terwijl de agressie van twee boksende mannen langzaam verstilt, en ze uiteindelijk zelfs in een innige omhelzing neerzijgen, krijgt een vrijpartij die erotisch begint gewelddadige trekjes. Hij stoot steeds feller en slaat haar met veel kracht op de billen. Agressie en intimiteit — ze liggen in Papadimitropoulos’ universum dicht bij elkaar.

De Indiase regisseur Vipin Vijay (the image threads) gaat even abstract en associatief te werk. video game, in 2007 bekroond met de Tiger voor de korte film, is een vervreemdende, essayistische roadmovie, waarin hij een reis maakt langs de locaties van een eerder geschoten 35mm-film. Vijays bespiegelingen gaan eerst over de ontwikkeling van de automobiel en van het filmmaken, om zich vervolgens te verbreden tot de evolutie van het aardse bestaan. Soms te vaag en te ondoorzichtig, maar in elk geval gewaagd en geestelijk uitdagend.

Na deze mindfucks valt ver llover van de Mexicaanse regisseur Elisa Miller (vete más lejos, alicia) een beetje tegen. Ze kreeg er in 2006 de Gouden Palm voor beste kortfilm voor in Cannes, maar de teder verfilmde zomerliefde weet de duizenden vergelijkbare films over dit onderwerp niet naar de kroon te steken. Ook roma (2008) graaft niet veel dieper dan vrij basale universele menselijke emoties.

Miller mikt vooral op herkenbaarheid, Papadimitropoulos en Vijay zetten je aan het filosoferen. Afgaande op deze kortfilms, verdient één van hen de Tiger voor volwassenen het meest.

Niels Bakker