Webfilm: Gaargekookte televisie

Op 31 oktober om vier uur ’s nachts lanceerde Adult Swim, het op adolescenten gerichte programmablok van Cartoon Network, Too Many Cooks. Je zou het maar zien op dat moment, gaar na een lange dag, in een door de televisie verlichte woonkamer, vechtend tegen de slaap. Voer voor nachtmerries is het. Zo absurd, zo macaber, maar toch erg aanstekelijk.

Een week later zette Adult Swim het elf minuten en elf secondes durende filmpje op YouTube en ook al kan Too Many Cooks nu dus op elk mogelijk moment op elk apparaat bekeken worden, het doet niet af aan die bizarre kwaliteiten. Casper Kelly’s Too Many Cooks lijkt te beginnen als een simpele maar effectieve persiflage van de openingstitels van sitcoms uit de jaren tachtig. Met uitzonderlijke finesse weet Kelly de geveinsde perfectie van series als Family Ties, Growing Pains  en The Bill Cosby Show te evenaren.

Elk personage in Too Many Cooks is zo een perfect typetje dat even lachend in de camera kijkt als het beeld stilstaat een vader, een moeder, verschillende kinderen, allerhande andere bijfiguren en zelfs een jolige Sesamstraat-achtige kat, Smarf genaamd. Het is al met al de archetypische afbeelding van een gelukkig Amerikaans gezin. Huisje, boompje, beestje. Bijgestaan door een verschrikkelijk repetitief en aanstekelijk deuntje waarin de woorden ‘Too Many Cooks‘ maar blijven doordreunen, passeren zo meer en meer mensen de revue. Het blijft maar doorgaan tot op het punt dat het duidelijk is dat Kelly de sitcom niet meer aan het persifleren is — hij is hem aan het deconstrueren.

Kelly’s perfecte nabootsing van de sitcom is al een genot om naar te kijken, maar als hij de scheuren begint te vertonen in het ‘perfecte’ gezin wordt Too Many Cooks pas echt interessant. In de marges van het kader, verstopt achter ramen, weggemoffeld in portretjes of plots recht in het beeld verschijnt herhaaldelijk een akelige man. Hij is de enige in Too Many Cooks wiens naam niet wordt genoemd tijdens de optiteling verschijnt: een geestachtige nachtmerrie die deze Amerikaanse Droom komt verstoren. Daardoor heeft hij veel weg van de duivelse Bob uit David Lynch’s geniale Twin Peaks. Terwijl Too Many Cooks maar personages blijft introduceren, worden er door de naamloze man ook steeds meer op grimmige wijze afgeslacht.

Daar houdt het overigens niet op. Kelly haalt er elementen van andere series en genres bij en zet ze op het vuur, met een soep van gaargekookte televisie als resultaat, een duizelingwekkende genre-bender waarin elementen van onder andere de detective, science fiction en het kostuumdrama verwerkt zijn. Het is knap om te zien en horen hoe al die elementen vloeiend in elkaar over kunnen lopen; zelfs wanneer Too Many Cooks eventjes een cartoon wordt met een stoere rocksoundtrack voelt dat niet geforceerd. Kelly’s fijne oog voor popcultuur zorgt er juist voor dat het niet uitmaakt in welk genre Too Many Cooks opereert. Het filmpje blijft te allen tijde opwindend: de muziek dreunt door, personages worden geïntroduceerd en de naamloze man blijft maar moorden.

In een van de meest vervreemdende scènes zien we niet de personages, maar juist hun optitels, gemodelleerd alsof het mensen zijn, in het typische sitcom decor. Nu zijn het de mensen, als het ware zij de optitels zijn, in beeld verschijnen. Ze schreeuwen het uit, hun ziel gevangen in de mechanische wereld van de sitcom, waarna ze weer verdwijnen. In de meest grimmige scène van het filmpje, waarin de ziekenhuisserie er ook bij wordt gehaald, heeft een patiënt last van de ‘intronitis’. "You can even hear the theme music", vertelt de dokter, terwijl hij de patiënt controleert. Intronitis blijkt besmettelijk: de dokter krijgt het ook. "Kill me", smeekt hij nog, terwijl een optitel langs zijn lichaam het beeld in kruipt en het titelliedje van Too Many Cooks steeds sterker opdoemt. "Kill me", smeekt hij nog een keer, terwijl die typische sitcomlach zich op zijn gezicht  forceert. De sitcom als besmettelijke ziekte, alsof iedereen die er mee in aanraking komt in een sitcomzombie kan veranderen.

Het klinkt absurd allemaal, maar het snijdt echt hout. Too Many Cooks is een briljante deconstructie van de sitcom. Het fileert al diens elementen, laag voor laag, en laat zien dat ze in een andere context heel wat anders kunnen betekenen. Het is alsof Jacques Derrida zelf aan het scenario heeft meegeschreven. Als je na Too Many Cooks ooit een sitcom op televisie ziet, kan je alleen maar denken aan de nachtmerrie die onder al die geveinsde perfectie opborrelt. Een nachtmerrie begeleid door het meest aanstekelijke en verschrikkelijke liedje:

It takes a lot to make a stew
A pinch of salt and laughter, too
A scoop of kids to add the spice
A dash of love to make it nice, and you’ve got
Too Many Cooks
Too Many Cooks
Too Many Cooks

Hugo Emmerzael