Webfilm: De Loop 2

De mens draait eeuwig cirkeltjes in zijn eigen bewustzijn. Solipsist is Andrew Thomas Huangs eerste film waarin we aan die loop lijken te kunnen ontsnappen. Een adembenemende choreografie, die qua kleurenpracht alles wegheeft van een spetterende regenboog.

"Stof zijt gij en tot stof zult gij wederkeren", luidt een beroemde donderspreuk van het christendom. Het lijkt tevens de grootste obsessie van de Amerikaanse film- en videoclipmaker Andrew Thomas Huang, want het idee van de loop loopt als een rode draad door zijn oeuvre. Met Plato’s grot als goede tweede pijler: zijn personages leven namelijk aan de schaduwzijde van het universum. En omdat hun levens steeds in dezelfde kringetjes draaien, kunnen ze daar ook onmogelijk aan ontsnappen.

De arme stumpers — ze zitten opgesloten in hun eigen bewustzijn. De computer en de televisie hebben, als verlengstuk van dat bewustzijn, daar ook geen enkele verandering in gebracht. In Huangs viral hit Doll Face en The Gloaming lijkt een beeldbuis de ontsnappingsroute te bieden, alleen worden de droevige mensrups en de eenzame schrijver onverbiddelijk teruggeslingerd naar waar ze vandaan kwamen.

Het gloednieuwe Solipsist, vorige week op Vimeo geupload, is het voorlopige hoogtepunt van Huangs filosofie. De titel zegt het al: solipsisme is het geloof dat de werkelijkheid slechts bestaat in de menselijke geest. Maar Huang gaat nu een stap verder. Hij brengt twee geesteswerelden frontaal met elkaar in botsing, om ze uiteindelijk te laten versmelten. Kun je dus toch buiten jezelf treden? In andermans ziel doordringen? Of lukt dat alleen in een andere materie, na een gedaanteverwisseling?

Solipsist begint met twee halfnaakte dansers, die elkaar teder en voorzichtig aanraken. Vervolgens zullen ze langzaam opbreken. Hun synapsen, de communicerende vaten van de hersenen, lijken op onderwaterknuffeldieren. Ze geven elektrische schokjes als ze met elkaar in contact komen. Wisselen de dansers zo hun gedachten uit? Via zwarte gaten in hun lichamen, die ook al in Huangs Rift voorkwamen, mondt Solipsist uit in een explosie van stofdeeltjes. Geen grijze, nee, deze dansers verenigen zich in een regenboog van de meest waanzinnige kleuren. Zoals de hele film een zwierige wals is — geen wonder dat Huang de hoofdprijs won op een Amerikaans dansfilmfestival.

De drie films die Huang tot nog toe maakte, waren even beangstigend en bedreigend als zinnenprikkelend en adembenemend. Gevangen in een vicieuze cirkel waren ze alleen weinig hoopvol. In Solipsist is dat anders, doordat er zowaar een uitweg gloort uit de benauwende loop. De prachtig gekostumeerde choreografie, een orgasme voor de zintuigen, doet de rest.

Huangs oeuvre heeft tot nu toe overigens bar weinig weg van een loop. Hij ontwikkelt zich volgens een veelbelovende progressie. In de gaten houden dus.

Niels Bakker