Webfilm: De chatroulette als film

De interactieve film Love & Engineering vertelt dezelfde chatdialoog vanuit vier verschillende invalshoeken. Niet klikken is verleidelijk, maar dan mis je ook de verrassing.

Arcade en Bobcat: ze zijn dichtbij en toch ook ver weg. Ze weten niet hoe de ander eruitziet. En toch wisselen ze playlists uit, maken ze inside jokes en vertellen ze elkaar over de documentaire die hen aan de ander deed denken. Ze schrijven zelfs: ‘I luv U’.

Arcade en Bobcat: ze zijn dezelfde personen, en toch ook weer niet. Twee studenten, twee jonge mannen of een wat oudere man en een jonge vrouw. Ze nemen het pontje over het IJ, zitten op een Parijs’ terras en het Franse platteland, of vechten in een videogame samen tegen de zombies.

De interactieve film Love & Engineering bestaat uit één chatdialoog, geschreven door Daan Windhorst (Zes dates). Maar eigenlijk zijn het vier films, gemaakt door vier regisseur(duo’)s: Wietske de Klerk, Ivo van Aart & Sam Huisman, Daan Colijn & Thijs Meuwese en Colin Huijser. Zij nemen Windhorst’ script onder handen zoals toneelregisseurs doen met Becketts Waiting for Godot: dezelfde tekst, andere accenten.

Hun subjectieve interpretaties stellen je in staat om nieuwe verbanden te ontdekken. De VPRO, de producent van Love & Engineering, voegt aan dat kijkspel een verfrissend element toe. Je legt de verbanden niet alleen in je hoofd, maar kunt ze ook letterlijk creëren, door te klikken op de icoontjes links in beeld. 4 x 2 = 8: je switcht heen en weer tussen de interpretaties, en daarbinnen weer tussen de Arcades en Bobcats. Tegelijkertijd kun je de versies ook gewoon achter elkaar bekijken.

Dat voelt een beetje alsof de makers niet durfden te kiezen voor lineair of non-lineair. Bij mij leidde dat ook tot een keuzeconflict. Aan de ene kant is het verleidelijk om niet te klikken. Als je eenmaal een Arcade of Bobcat volgt, ga je inleven, meevoelen, identificeren – en wil je het liefst weten hoe het voor hem of haar afloopt. Anderzijds wordt Love & Engineering pas echt verrassend als je juist wel heen en weer slingert. Dan zie je hoe uiteenlopend Arcade en Bobcat kunnen reageren: dezelfde verschrijving kan een lach of een geïrriteerde blik oproepen. Maar je gaat ook de parallellen zien. Het ‘Ik zit in het buitenland’ is in elke versie een smoes: Bobcat wil Arcade niet ‘in het echt’ zien. Behalve in het slotakkoord van Huijser, die de rollen omdraait, en daarmee de meest originele invalshoek te pakken heeft.

De non-lineaire versie kiezen verdient dus de voorkeur. De boodschap komt dan ook het beste tot zijn recht. Love & Engineering legt bloot hoe dezelfde chat een oneindig potentieel aan betekenissen bezit. Omdat ruimte en identiteit ongedefinieerd zijn. En dus des te sterker geldt: niet de tekst, maar de interpretatie telt.

Niels Bakker