Webfilm: Conventies als schurken

Dit weekend viert Amsterdam weer de jaarlijkse Gay Pride, een vreugdevol weekend waarin wordt gevierd dat iedereen mag vallen op wie hij of zij wil. De korte film Pink Moon toont een bittere wereld waarin dat juist niet mag.

Pink Moon opent met een auto die ’s nachts door een onbekend landschap hobbelt. Een jongen en een meisje zitten geblinddoekt achterin. We hebben geen idee waar ze heen gaan. De hele bedoeling is dat zij dat ook niet weten. Het beeld roept direct associaties op met politieke gevangen die de geheime locatie waar ze naartoe worden gebracht niet mogen ontrafelen. Al gauw blijkt echter dat ze geen gevangen zijn in de letterlijke zin van het woord; ze zijn eerder gevangenen van maatschappelijke conventies en daar glippen ze nu stiekem van weg.

Ze komen aan in een huis in het niemandsland. De jongen overhandigt een vrouw wat geld, zij neemt daarna het meisje mee naar een andere kamer. Wat blijkt? In Pink Moon is het verboden heteroseksueel te zijn. Dit stelletje, Ben en Emily, moet hun eigenlijk aanstekelijke liefde dus als een duister geheim met zich meedragen. Daarom zijn ze hier: Emily (Cole Johnston) is zwanger en ze is in een underground abortuskliniek om het bewijs te vernietigen. 

Scenarist en regisseur Sal Bardo weet te overtuigen met dit scenario waarin hij de traditionele genderconventies omdraait. Zo maakt hij de zwakke plekken zichtbaar die in al die vastgeroeste ideeën schuilen. Wat voor nut heeft het om een verliefd stel de liefde te verbieden? Ben (Brandon Tyler Harris) heeft nu een schijnrelatie met een andere jongen. Zo lijkt hij in de ogen van de maatschappij homoseksueel, maar als zijn vriend er door een stomme toevalligheid achter komt dat het tegenovergestelde waar is, wordt Ben niet meer geaccepteerd. Jongens rennen hem achterna en stompen hem in elkaar. Iemand probeert hem zelfs te verkrachten. Ben is plots gereduceerd tot het uitschot van de samenleving.

Een homoseksuele samenleving waarin hetero’s als minderheid worden behandeld; in de handen van een ander scenarist had het een soort what if scenario in de geest van Planet of the Apes kunnen worden. De kracht van Bardo’s film zit hem juist in het feit dat hij geen schurken maakt van de dominante homoseksuele personages, maar toont dat zij normaal gesproken sneller slachtoffer kunnen zijn in onze eigenlijke wereld. De conventies zijn namelijk de grootste schurken, niet de mensen die niet beter weten. 

Dat is misschien het beste gedachtegoed dat vanuit Pink Moon mee kan worden genomen naar een weekend feesten in Amsterdam. Laat de conventies achter, laat vastgeroeste ideeën varen en sta open voor een samenleving waarin iedereen uit mag komen voor zijn of haar liefde. Hopelijk wordt juist dat what if scenario snel een realiteit.

Hugo Emmerzael