Webfilm: Blijven plakken
Soulmuziek op vinyl, een platenzaak in New York die nog cassettes verkoopt en een charismatische, mompelende hipster met een ongenodigde gast in huis: Dustin Guy Defa’s op 16mm geschoten Person to Person had zomaar een teruggevonden film uit het New York van de jaren zeventig kunnen zijn. Niets is echter minder waar: Defa’s nieuwste korte film kwam deze week uit op het nieuwe videoplatform van The New Yorker.
Person to Person opent met een heerlijk feestje: warme soulmuziek, een donker appartement en kletsende, dansende mensen. Dustin Guy Defa’s korte film gaat echter niet over dit feest. Het gaat over die dag daarna, wanneer iedereen weer weg is en je moe, maar voldaan achterblijft in je vieze appartement. Schoonmakend en nagenietend navigeer je langzaam door zo’n dag heen. Zo zou het ook moeten gaan voor Bene, de charismatische hipster die het feest organiseerde, maar een dag later treft hij een bewusteloos meisje op zijn vloer aan.
Het maakt Bene niet zo veel uit. Hij doet gewoon zijn eigen ding: hij neemt een douche, luistert soulmuziek en haalt koffie met een eierbroodje. "Hoe gaat het, Bene?", vragen de mensen in zijn buurt. "Goed! Ik heb een bewusteloos meisje op mijn vloer liggen!" antwoordt hij droogkomisch aan iedereen. Pas als hij weer thuis is en haar probeert na te tekenen, wordt ze wakker. "Ik haal nu koffie voor haar", vertelt hij droog aan iedereen als hij weer over de straten van New York loopt. "Wie is ze dan?" "Geen idee!" Zo simpel blijkt dat ook niet om uit te vogelen, want ze laat niets los over zichzelf. Bovendien wil ze ook nog eens de hele dag blijven plakken.
Defa heeft met dit simpele, maar effectieve plot goud in handen en dat is voor een groot deel te danken aan de cast. Deragh Campbell vertolkt het enigmatische meisje perfect: ze is kwetsbaar en eigenwijs, teder en intimiderend. Waarom vertelt ze niks over zichzelf? Waarom wil ze zo graag blijven? Bene begrijpt er zelf ook niets van en verliest langzaam zijn geduld. Toch blijft hij er cool onder. Dit maakt van acteur Bene Coopersmith, die eigenlijk een filmische versie van zichzelf speelt, de echte ster van deze film. Defa schreef dit script dan ook zodat hij Coopersmith, zijn goede vriend en eigenlijk geen acteur, aan de wereld kon laten zien. Daar mogen we Defa dankbaar voor zijn, want Coopersmith is enorm aanstekelijk. Als hij zo door gaat, misstaat hij zeker niet in een nieuwe film van Noah Baumbach of Alex Ross Perry.
Overigens zou Defa ook zomaar een nieuw festivalfavoriet kunnen worden. Met zijn warme volbeelds 16mm-cinematografie en nonchalante acteerprestaties is Person to Person in ieder geval al een waardevolle toevoeging in het mumblecore genre. Net als in de films van Baumbach en Perry weet Defa met Person to Person eenzelfde soort tijdloos New York-gevoel te vangen. Zoals in Baumbach’s Frances Ha en Perry’s Listen Up, Philip! komt dit niet alleen door de warme 16mm-beelden, maar ook doordat Person to Person zo betrokken voelt met de omgeving en de mensen van New York. Logisch dat uitgerekend The New Yorker deze film op internet lanceerde.
Defa heeft met Person to Person het filmische equivalent gemaakt van de soulplaten die Bene maar op blijft zetten: warm, teder en een beetje stoffig. En net als bij een mooie langspeelplaat moet je een film als deze haast vaker opzetten. Als is het alleen maar voor het perfecte einde.
Hugo Emmerzael