Webfilm: 9 Meter en Karaoke: Sprong naar acceptatie

Twee krachtige kortfilms op Vimeo gaan over jongemannen die in het reine moeten zien te komen met de nakende dood van een dierbare. Waar de één met een recordpoging een reddingsmissie op touw zet, probeert de ander zijn escapisme te overwinnen.

Het wereldrecord staat al dik twintig jaar op naam van Mike Powell, die in 1991 de 8.95 aantikte. Dat de 16-jarige Daniel zich daar niet door laat weerhouden, is meer dan jeugdige grootheidswaan. Zijn broertje rent altijd twee keer zo hard als de ettertjes uit zijn klas hem achtervolgen. Toverwoord: een extra adrealine-injectie. Daniel gaat dus op zoek naar levensgevaarlijke springplekken. Een waterput in een vervallen gebouw dient als opstapje naar de 7 meter. Het wereldrecord ligt voor het grijpen in het gapende gat tussen twee flatgebouwen.

9 Meter begint vanuit een opwindend gegeven. Maar wie een met speciale effecten, snelle camerabewegingen en testosteronverhogende soundtrack opgepimpte sportthriller verwacht, komt bedrogen uit. Regisseur Anders Walter, die het met zijn nieuwe korte film Helium opnieuw tot de de Oscar-shortlist schopte, zit Daniel met zijn camera dicht op de huid, maar nooit opdringerig of sensatiezoekend. De muziek is spaarzaam en subtiel: ijle pianoklanken en strijkers die zachtjes uitdoven.

Zo laat Walter je langzaam in Daniels hoofd verdwijnen. Niet het spektakel is belangrijk, maar de psychologie. Waar zijn leeftijdsgenoten zouden springen uit een honger naar eeuwige roem, wordt Daniel gedreven door een tergende wanhoop. Zijn moeder ligt in coma en de artsen staan op het punt het infuus eruit te trekken. Daniel zoekt de confrontatie met de dood om haar voor het leven te behouden. Als hij het redt, dan moet zij het ook redden. Zijn overwinning is haar overwinning.

Daniel weigert de nakende dood van een dierbare te accepteren — en juist dat is zijn pad om ermee in het reine te komen. Christopher, de hoofdpersoon van Karaoke, staat voor eenzelfde uitdaging, al dringt dat pas goed en wel tot je door als de aftiteling rolt. Regisseur Andrew Renzi volgt Christopher tijdens een nachtje doorhalen. Hij negeert de binnenkomende bliepjes op zijn telefoon. Zijn blik verraadt een getroubleerde geest. Welke confrontatie gaat Christopher uit de weg?

Zoals literatuur evengoed gaat om wat er niet gezegd wordt, kunnen films uitblinken om wat ze niet laten zien. Karaoke is zo’n film. Terwijl de stervende helemaal buiten beeld blijft, houdt Renzi de camera bewust op afstand. Het onderstreept dat Christopher een probleem van zich weg probeert te duwen. Hoewel de dialogen ongeloofwaardig zijn ("Are you OK", vraagt Christopher aan zijn moeder als hij eindelijk naar huis durft), is Karaoke een kunststukje. Ware zeggingskracht, zo bewijst Renzi, schuilt in het ongezegde.

Niels Bakker