Tomas Kaan over Dagen van gras

Tomes Kaan is een jongens-jongen: de door hem geregisseerde One Night Stand-film Dagen van gras gaat net als zijn eerdere korte film Jongens zijn we om mannen in een overgangsfase van hun leven. Kaan: "Dagen van gras gaat voor mij over een verstoorde moeder-zoonrelatie, eenzaamheid en een gedroomde jongensvriendschap."

Tomas Kaan (1979) stelt dat Dagen van gras en Jongens zijn we voor hem logisch in elkaar haken: "Die korte film laat een kind zien dat naar de middelbare school gaat. Dat betekent het einde van een vriendschap. Dagen van gras gaat om een jongen die zich in een volgende overgang bevindt; die van puberteit naar adolescent. En de andere film waar Philip [Huff, scenarioschrijver — LvZ] en ik mee bezig waren, gaat over twintigers. Weer mannen, maar nu zijn ze broers. Mijn personages zitten dus steeds in een andere leeftijdsfase, maar dat speelt slechts op de achtergrond."

Liet Jongens zijn we (2009) nog ondeugende geintjes zien als scheten in de fik steken en de ramen van de buren bombarderen met negerzoenen, Dagen van gras exposeert opstandige daden op een hoger en duisterder niveau. Philip Huff bewerkte zijn eigen boek tot een scenario, dat vertelt over de destructieve kameraadschap tussen Ben (Martijn Lakemeier) en Tom (Niels Gomperts). Die ontstaat in een boomhut op een aflegen landgoed. "De bedoeling is dat je geen duidelijke tijdsbepaling hebt", zegt Kaan. "Ik houd niet van de laatste mobiele telefoontjes, los van dat ik die dingen vaak heel lelijk vind. Ik heb liever een archetypische wereld, die tegelijkertijd heel eigen is. Het verhaal kan zich ergens tussen de jaren tachtig en nu afspelen. Maar Ben zit met zijn hoofd vast in de jaren zestig."

De vrienden vinden elkaar dus in muziek en drugs. Via kleur en cameratechnieken trekt Kaan ons mee in Bens waarneming. "Zijn leven krijgt letterlijk meer kleur als hij Tom ontmoet en tijdens de trips wordt het beeld analoog vervormd. We plakten bijvoorbeeld een brillenglas op de cameralens om het beeld minder scherp te krijgen. Op het strand wilde ik een soort ijlheid meegeven. Die scène draaiden we met een groothoeklens, waardoor het tafereel een vervreemdende, trippy-ervaring wordt. In Fear and Loathing in Las Vegas zie je dat ook. Drugservaringen worden in film vaak vertaald in montagetrucjes, door het beeld te laten kantelen ofzo. Wij wilden zo veel mogelijk al tijdens de opnames doen, zodat het als een subjectieve, fysieke belevenis voelt." De regisseur liet zich nog door een andere film inspireren. "Voor de begraafplaatsscène wilden we zo’n hippie-tripachtige ervaring krijgen als op het kerkhof in Easy Rider van Dennis Hopper. Het is rauw en handheld. De sixties en dat rebelse stonden echt model."

Ook de muziek in Dagen van gras is van de jaren zestig en zeventig of in elk geval in de stijl daarvan. "De film gaat over muziek, dus die moest perfect zijn. Niet voor de handliggende hitjes, maar verborgen parels. Ik heb van tevoren een soundtrack voor Martijn en Niels samengesteld om een beetje in de sfeer te komen. En om bekend te raken met jaren zestig-attitude."

Laura van Zuylen

Dagen van gras wordt vrijdag 16 december om 23:15 uitgezonden op Nederland 2.