Teledoc Campus 2015: Jennis

Aisha Roberson maakte in het kader van Teledoc Campus een documentaire over haar halfbroer Jennis. Geboren met het syndroom van Williams-Beuren kent hij op het liefdespad zo zijn beperkingen, maar Jennis blijft zoeken naar een vriendin. Roberson: "Af en toe vond ik het pijnlijk om te zien, maar Jennis gaat gewoon door. Hij kent wel liefdesverdriet, maar geen zelfmedelijden."

Als hij niet aandachtig luistert naar het geluid van luchtinstallaties (zijn gehoorvermogen is buitengewoon en zulke installaties fascineren hem dan ook mateloos) is hij wel bezig met het zoeken naar een vriendinnetje. Zonder snoer voor de mond belt hij meisjes op, komt langs hun huis en maakt afspraakjes met ze. Soms gaat hij te ver door en belt hij te vaak. Dan moet hij een liefdesbrief sturen om het weer goed te maken. Maar zonder adres en postzegel erop zijn er waarschijnlijk al meerdere van die brieven op een onbestemde stapel van TNT belandt. Al die beperkingen houden Jennis echter niet tegen om te vinden wat hij zoekt: een mooie vriendin, het liefst met rood gestifte lippen. Zijn halfzus Aisha Roberson maakte over hem een mooie en integere documentaire.

Jennis is een erg persoonlijke documentaire. Hij gaat letterlijk over jouw familie. Hoe kwam je op het idee om over je halfbroer een documentaire te maken? "Ik had tien jaar geleden al een eindexamenfilmpje over hem gemaakt, maar het is altijd in mijn hoofd gebleven om nog iets over hem te maken. Op een gegeven moment dacht ik: ik ga het nu doen, maar dan professioneel. Ik ben samen met een bevriende cameraman, Roel van het Hoff, gewoon begonnen met filmen. We dachten, we zien wel wat er uit komt, maar ineens zagen we er echt iets in."

Een van de uitdagingen van het maken van een documentaire over een personage is dat je zijn of haar interne wereld extern moet maken voor een publiek. Hoe benaderde je dit in het geval van Jennis? "Jennis is een bijzondere jongen. Een paar dingen vallen mij aan hem op die ik eigenlijk erg mooie eigenschappen vind. Ik zag iedereen om mij heen stressen, op yoga gaan en dat soort dingen. Jennis is juist helemaal zen. Hij heeft een plan, dat voert hij uit en dat is het. Heel rustig. Hij heeft ook een uitzonderlijk goed gehoor. Soms hoort hij dingen die ik niet hoor. Dan hoort hij al een specifiek type van een helikopter vliegen, terwijl ik niets hoor, maar een paar minuten later komt inderdaad dat type aanvliegen. Ik wilde heel graag in die wereld kijken, dus ik heb hem geobserveerd en bedacht waarop hij reageert, want hij ziet en beleeft de wereld echt anders dan dat ik dat doe."

Wil je dat met deze documentaire aan het publiek laten zien? Of wilde je Jennis zelf gewoon beter begrijpen? "Ik wil hem zelf beter begrijpen, maar ik vind het ook een prettig idee dat het okee is hoe je bent, wat je ook bent."

Jennis staat als jouw halfbroer erg dichtbij jou, maar hoe benaderde je hem als regisseur? "Wat het beste bij Jennis werkte was om hem een decor te geven om iets op te doen, bijvoorbeeld om naar een ventilator te gaan. Daar kan hij dan helemaal in op gaan. Maar het werkte niet om aan Jennis te vragen wat hij wilde gaan doen. Dan zegt hij: ‘ik ga even een boekje lezen’. We moesten dus nadenken wat er aan zou sluiten bij zijn interesses en dan moesten we hem daar mee naartoe nemen. Dan ontstonden er goede scènes."

Hoe vond hij dat met de camera erbij? "Dat vond hij eigenlijk erg leuk."

Hij komt ook wel erg ontspannen over. "Leuk! Je hebt niet echt het gevoel dat hij bewust is van de camera, hoop ik."

Af en toe zegt hij ook dingen in het wilde weg. Het lijkt alsof hij de camera kan negeren. "Nee, daar was ik ook wel blij mee. Dat hij niet steeds in de camera keek."

Probeerde je de aanwezigheid van de camera in je documentaire dan ook te verhullen? "Ja. We hebben deze documentaire best wel strak gedraaid. Ik vind het wel fijn dat we af en toe een paar slordigheidjes van de camera erin hebben gelaten. Zo voelt het als een directere documentaire."

Had je in die zin voorbeelden van andere documentairemakers of stijlen? "Onbewust. Ik kijk natuurlijk wel documentaires omdat ik ze erg tof vind, maar qua inspiratie raak ik er nerveus van omdat het dan voelt alsof ik niet mijn eigen ding kan doen. Dus ik doe het uit mijn gevoel."

En hoe voelde het dan om met jouw film zo dicht op het leven van Jennis te zitten, ook onder andere op romantisch gebied? "De meisjes waar Jennis op valt zijn natuurlijk ‘normale’ meisjes. Ik hoop voor hem dat hij echt een meisje vindt dat bij hem past. Dat moet ook wel lukken, maar af en toe valt hij ineens weer op bijvoorbeeld Cristina Aguilera of op knappe meisjes met rode lippen. Hij heeft een goede smaak. Dat maakt het niet makkelijker. Soms is het voor hem ook pijnlijk, maar hij gaat wel gewoon door. Hij heeft wel eens liefdesverdriet gehad, maar hij heeft geen zelfmedelijden. Ik vond het soms wel moeilijk natuurlijk, maar het moest wel allemaal in de film."

Hugo Emmerzael

Jennis wordt uitgezonden op zondag 3 mei om 22:50 uur op NPO3.