Take 5: Argyris Papadimitropoulos over WASTED YOUTH

wasted youth van Argyris Papadimitropoulos en Jan Vogel opent vanavond het 40e IFFR. In de film geven de elkaar kruisende portretten van een depressieveling van middelbare leeftijd en een rondlummelende skater een beeld van crisisgebied Griekenland. Papadimitropoulos licht toe.

1 Festivaldirecteur Rutger Wolfson noemde de film een ‘rough guide to hedendaags Athene’. Was dat wat jullie voor ogen hadden? Absoluut, dat is het exact. We hebben de film heel snel gemaakt, uit een gevoel voor urgentie; het moment dat we het eerste idee kregen is nog geen jaar geleden. We wilden een beeld geven van hoe Athene nu is; niet het toeristische stuk, maar hoe gewone mensen worstelen met de veranderde situatie. Er was ook geen volwaardig scenario, alleen een soort outline van het verhaal van vijf pagina’s.

2 Er werd dus veel geïmproviseerd? Inderdaad. Alle tieners in de film zijn amateurs die we min of meer van straat hebben geplukt, ook hoofdrolspeler Harris Markou, en we wilden de spontaniteit en urgentie van hun spreektaal behouden. Dat verhaal ligt dicht bij het leven van Haris zelf. Daar tegenover staat Ieronymos Kaletsanos. Hij is een professionele acteur met een grote reputatie in Griekenland, vooral in het theater; hij is overigens half Nederlands. Met hem bouwden we heel doelbewust het karakter op — een man die op het punt staat in te storten, maar niet bij machte is zijn lot in eigen handen te nemen.

3 Wat was de invloed van de Duitse coregisseur Jan Vogel? Ik kan zelf niet echt afstand nemen van de situatie, aangezien het mijn dagelijkse realiteit is. Jan kan er objectiever naar kijken, hoewel hij al een tijd in Griekenland werkt. Hij kan veel meer dan ik ook de andere kant van het argument zien. Zo heeft hij bijvoorbeeld niet het ingebakken wantrouwen tegen de politie dat ik net als de meeste Grieken meedraag. Die objectiviteit was heel goed voor de film, want als je meer afstand kunt nemen, kun je daardoor ook dieper gaan.

4 Hoe bepaalden jullie de stijl van de film? We filmden in documentaire stijl; we wilden zo dicht mogelijk op de realiteit zitten. We maakten ook zo veel mogelijk gebruik van wat we in het echte leven tegenkwamen. De vrouw die Haris’ moeder speelt is een actrice die ik goed ken en die een ernstig ongeluk had gehad; haar revalidatie is nu ook die van de moeder. En de bruiloft die je in de film ziet is de bruiloft van mijn broer. De scènes met Ieronymos hebben een trager ritme: hij is een toeschouwer in zijn leven, dus we gebruikten relatief lange takes. Terwijl we bij die jongens juist letterlijk moesten rennen om ze bij te houden!

5 Heeft u een verklaring voor de recente opleving in de Griekse cinema? Er is een nieuwe generatie filmmakers opgestaan; we kennen elkaar en helpen bij elkaars films. Ik zou het niet eens een gemeenschap willen noemen — het is gewoon een groep vrienden. De films die we maken zijn eigenlijk allemaal home made: we zitten niet in een rij te wachten op een zak geld, maar gaan gewoon aan de slag. Ook omdat we het gevoel hebben dat we de komende jaren niet veel hoeven te verwachten. En als de samenleving om je heen zo flink verandert, hoef je nooit ver te zoeken naar een sterk onderwerp voor een film.

Joost Broeren