Rutger Wolfson uitgeleid, Bero Beyer ingeluid

Het IFFR nam gisterenavond afscheid van Rutger Wolfson. Na acht jaar directeurschap gaf hij het stokje door aan Bero Beyer. Burgemeester Ahmed Aboutaleb prees Wolfson om zijn innovatievermogen en doortastendheid, spelde hem de Erasmusspeld op en zei te hopen dat ‘zijn nieuwe vouwcaravan hem ver mag brengen, en hopelijk terug naar Rotterdam’.

Bij een afscheid horen bloemen, veren en een portie vochtige weemoed. Harde noten werden er dus niet gekraakt. Of het moet Mart Dominicus’ opmerking zijn dat ‘Rutger niet erg reislustig is, misschien een tikje onhandig voor een internationaal festival’. Verder had het lid van de Raad van Toezicht in zijn speech niets dan lof voor de man die hij voor de 2014 tijdelijk verving omdat Wolfson ernstig ziek was. Sociale sensibiliteit en generositeit noemde hij als zijn beste eigenschappen, het opzetten van IFFR Live en Tiger Release als zijn belangrijkste wapenfeiten. ‘Rutger heeft het festival door een cruciale scharnierfase geloodst, zodat we ons nu kunnen opmaken voor een nieuwe periode.’

Zwaartepunt van de avond was een vraaggesprek tussen master of ceremony Farid Tabarki en Wolfson. Het één-tweetje meanderde langs Wolfsons voorkeur voor surrealisme (‘het realisme heeft misschien zijn beste tijd wel gehad’), theater (‘het gras is altijd groener bij de buren’), maatschappelijk bewustzijn (‘hoe effectief je kunt zijn heeft te maken met schaal’) en filmdistributie (‘een belangrijk onderwerp in de sector op dit moment’).

Wolfson gaf toe afscheid te nemen ‘met pijn in het hart maar ook opluchting’. Hij heeft nog geen plannen voor de nabije toekomst en wil zich tijdens een sabbatical beraden op zijn mid-career positie. Hij gaat in ieder geval veel op pad met zijn familie — vandaar die recent aangekochte caravan.

Het uitzwaaien van Wolfson was tegelijk een inluiden van zijn opvolger, Bero Beyer. Het laatste woord was echter aan Frans Schipper, uitbater van de frietkraam aan het Schouwburgplein en officieus huisfrituroloog van het festival. Hij kwam met twee puntzakken de bühne op: ‘Een afscheidsmaaltijd voor de een, een welkomstmaaltijd voor de ander.’

Edo Dijksterhuis