Roffa Mon Amour: collectief in een bubbel

Na ‘silent disco’ is er ‘silent cinema’. Bij Roffa Mon Amour krijgen bezoekers koptelefoons uitgereikt waarmee de film gevolgd kan worden. ‘Your finest selection of outrageous, eccentric cinema’, luidt de ondertitel van het openluchtevenement dat van 22 tot en met 26 juli plaatsvindt op Station Hofplein in Rotterdam. Het programma bestaat uit films van beginnende filmmakers die buiten het reguliere bioscoopaanbod vallen.

Het gebruik van koptelefoons had een praktische aanleiding. In de buurt van het voormalige treinstation, dat in 2010 werd gesloten en sindsdien is herontwikkeld tot plek voor culturele activiteiten, wonen namelijk best nog wat Rotterdammers. Iedereen doppen op z’n oor beperkt de geluidsoverlast aanzienlijk. Bijkomend voordeel: je raakt nog meer ondergedompeld in de film. ‘Je zit collectief in een bubbel’, beaamt Charlotte van Zanten, die sinds 2013 Roffa Mon Amour organiseert samen met Lisa Smith. ‘Maar je kunt makkelijk even je oor vrijmaken en je buurman aantikken om iets te zeggen; niemand heeft er last van.’

De eerste editie van het buitenfestival was meteen een groot succes. De 200 koptelefoons waar Van Zanten en Smith mee begonnen waren iedere avond uitverkocht. Inmiddels is het aantal opgeschroefd naar 350 en is de ambitie om door te groeien naar 500. ‘Het zijn vooral twintigers die komen, vaak in groepen. Dat heeft ons verrast. Rotterdam heeft niet een bijzonder sterk ontwikkelde bioscoopcultuur en we draaien best heftige films. Maar na de vertoning van Halley in ons eerste jaar stonden alle bezoekers na afloop bij een biertje te discussiëren over die brandende penis.’

Eerste en tweede speelfilms, dat is de focus van Roffa Mon Amour. En dan internationaal zo divers mogelijk. Zo komt de openingsfilm van dit jaar, Magical Girl, uit Spanje maar zijn er ook titels uit Argentinië, India en Litouwen. Afwijkende, gewaagde vertelstructuren is een ander criterium voor selectie. Van Zanten: ‘I Swear I’ll Leave this Town van de Braziliaanse Daniel Aragão is bijvoorbeeld een echte auteursfilm, die zich niet houdt aan de standaard verhaalstructuur. Hetzelfde geldt voor het Indiase Sunrise, dat gaat over meisjes die verdwijnen in Mumbai.’

Voor Van Zanten en Smith is film veel meer dan vermaak. Het tweetal, dat gedurende het jaar filmcursussen geeft in LantarenVenster, gelooft in de maatschappelijke kracht van cinema. En probeert die ook voor en tijdens het festival zo goed mogelijk over het voetlicht te brengen, via bijvoorbeeld de interviews op de festivalblog. ‘Tijdens de vertoning van The Boss, Anatomy of a Crime, dat over een uitgebuite werknemer in een slachthuis gaat, is op het hele terrein geen vlees te krijgen. Dan denk je als bezoeker misschien iets sneller na over wat er mis is met de vleesindustrie. Bewustwording begint met een groepje van driehonderd man die in Rotterdam met een koptelefoon op film zitten te kijken.’

Randprogrammering is een belangrijk onderdeel van Roffa Mon Amour. Zo wordt het Argentijnse The Boss, Anatomy of a Crime ingeleid met tango — ‘om een sfeer te creëren’. De vertoning van The Summer of Sangaile, over twee modemeisjes die elkaar vinden bij een stuntvliegshow en waar regisseur Alanté Kavaiïté begin dit jaar de regieprijs van Sundance mee won, gaat gepaard met een modemarkt.

Mocht onverhoopt het weer tegenwerken dan heeft de organisatie behalve koptelefoons ook poncho’s in de aanbieding. Bovendien biedt het perron van het station een uitwijkmogelijkheid. Roffa Mon Amour denkt voorzichtig na over een wintereditie in de nabije toekomst. Op een binnenlocatie uiteraard.

Edo Dijksterhuis