One Night Stand IX: Rogier Hesp
‘Broers zijn tot elkaar veroordeeld’
In de One Night Stand IX-reeks toont het sobere Ketamine de wurgende werking van de broederband tegen een achtergrond van drugs en drank in een niksig Vlaams gehucht. Regisseur Rogier Hesp: ‘Ik zocht een troosteloosheid zoals je die alleen in België ziet om de uitzichtloze situatie van de broers te verbeelden. Ze hebben alleen elkaar nog. Ironisch genoeg vonden we alles in een plaatsje dat Troost heet. Zelfs de dorpskroeg en een dikke, oude dierenarts.’
Ketamine schetst een kil portret van drank- en drugsgebruik. Hoe sta je daar zelf tegenover? Ik wilde de koude, realistische kant ervan laten zien: dat je op een bankje zit en niet meer kunt opstaan. In deze vertelling draait het om de aftakeling. Aanvankelijk was het verhaal surrealistischer. Je had met dit script gemakkelijk een film à la Alex van Warmerdam kunnen maken. Maar ik heb het naar de werkelijkheid gebracht. Ik vind het interessanter als je grenzen aangeeft, omdat je je anders alles wel kunt permitteren. Het begraven van die grafsteen bijvoorbeeld. Ik heb naar een motivatie gezocht waardoor je als publiek, net als mijn personages, gelooft dat dit de enige oplossing is. Het realisme definieert mijn stijl, maar dat geldt niet voor mijn scenarist Thijs [de Boer – LvZ]. Ik moet op zoek naar manieren om zijn surrealisme naar de grond te halen. Dat geeft een spannende chemie.
Je hoofdpersonen zijn twee broers van in de twintig (Sanne den Hartogh en de veelbelovende Jonas Smulders), die niet van elkaar loskomen. Waarom is de band tussen broers zo sterk? Ik ben de jongste van drie broers en ik denk dat als één van hen aan lagerwal zou raken, ik toch altijd voor hem zou blijven kiezen. Je bent tot elkaar veroordeeld, omdat je nu eenmaal familie bent. Van vrienden kun je afstand nemen als het niet zo lekker loopt, maar bij familie is dat moeilijker. Ik heb ook nog een zus, die zich een beetje gepasseerd voelde. Die kwam na de première naar me toe en zei: lekker dan, waar ben ik in dit verhaal? Maar ja, het ging me dit keer om de broederband en de omgangsvormen tussen broers.
Heeft het niet te maken met dat je de jongste bent? Ik kan me voorstellen dat je een soort ontzag voor je oudere broers voelt. Zijn het je voorbeelden? Mijn vorige korte film Rosalinda had ook met één van mijn broers te maken. Die wilde bij de gabbergemeenschap horen. Net als de hoofdpersoon uit Rosalinda, keek ik daar wel tegenop. Als jongste in een gezin heb je een gekke positie; het is een bepaald slag mensen. Het cliché is dat de oudste het het zwaarst heeft gehad en de weg voor de jongste heeft vrijgemaakt. Het gevolg vind ik lastig te duiden. Misschien ben ik wat vrijer en losser dan mijn broers? Voor Ketamine vond ik het fascinerend dat de jongste broer de oudste moet redden. De rollen zijn omgedraaid. De jongste heeft een bevoordeelde jeugd gehad en daar voelt hij zich schuldig over.
Laura van Zuylen
Ketamine wordt 19 december om 23:15 uitgezonden op NPO2.