Nog meer videokunst tijdens Rotterdamse kunstbeurzen

Videokunst heeft langzamerhand een vaste plaats veroverd op kunstbeurzen. Art Rotterdam, dat morgen van start gaat, was wereldwijd een van de eerste beurzen om er een apart podium voor op te richten: Projections. Satellietbeurs Rotterdam Contemporary volgt nu met Secret Art Cinema.

Projections beleeft haar vierde editie. Het platform voor videokunst heeft inmiddels een stevige positie veroverd binnen het internationale kunstcircuit, waar videokunstbeurs Loop in Barcelona geldt als de absolute top en steeds meer ‘reguliere’ kunstbeurzen een speciale sectie hebben voor bewegend beeld.

Aan Projections 2016 doen twaalf galeries en presentatieruimtes mee, die elk één werk presenteren op groot formaat schermen. Het aanbod is internationaal en gevarieerd. Zo is er een verstild tekstwerk te zien van Tamar Guimarães en Kasper Akhøj. Videoveteraan Hans Op de Beeck komt met nieuw werk, net als Persijn Broersen en Margit Lukás, die bekend zijn van het op IDFA vertoonde Mastering Bambi.

Shana Moulton: Mindplace Thoughtstream

Wie benieuwd is naar de nieuwste generatie videokunst doet er goed aan Mindplace Thoughtstream van Shana Moulton te bekijken. De Amerikaanse kunstenaar, wier werk stilistisch vergelijkbaar is met dat van Ed Atkins en Cécile Evans, staat middenin de digitale wereld. Haar alter ego Cynthia maakt gebruik van een machine om zelfcontrole en welbevinden te verhogen, maar een systeemfout laat de grens tussen binnen- en buitenwereld vervagen.

Ook Rotterdam Contemporary, de satellietbeurs die plaatsvindt in de Cruise Terminal op de Kop van Zuid, besteedt aandacht aan videokunst. Onder de naam Secret Art Cinema wordt werk vertoond van zes kunstenaars uit Rotterdam. Net als in Moultons werk staat hier de relatie tussen lichaam en digitalisering centraal. Het thema wordt bijzonder divers uitgewerkt. Zo laat Vincent Boy Kars in Kut (2015) vijf jongemannen vertellen over de digitale en echte vagina’s die ze in hun leven gezien hebben. In Fanny Hagmeiers Formation (2014) worstelt het individu met de massa. En Lucho Soldevilla toont het stadsleven als een abstracte symfonie van roltrappen, liften en treinen.

Edo Dijksterhuis