MUBI Spotlight: Whore’s Glory

In het kader van IDFA presenteert MUBI deze maand vijf documentaires over vergeten mensen, armoede en balanceer acts. Met deze week Whores’ Glory, de laatste documentaire van de jongstleden april te jong overleden regisseur Michael Glawogger.

Het zou goed kunnen dat de prostituees uit Whores’ Glory hun lichaamsdelen als foreign parts zien, om hun werk maar vol te kunnen houden. De eerder dit jaar onverwacht aan malaria overleden regisseur Michael Glawogger vond een nieuwe blik op het oudste beroep van de wereld, met drie verhalen over prostitutie op drie locaties: Thailand, Bangladesh en Mexico.

"Hier heb je geen naam", zegt een Mexicaanse prostituee afstandelijk tegen een al te nieuwsgierige klant. De ontmenselijking van de kille efficiëntie bereikt een dieptepunt in de zogenaamde fish tank in een bordeel in Bangkok, waar vrouwen op een rij achter glas zitten. Op hun schaarse kleding dragen ze rode of blauwe kaartjes met nummers: de rode zijn exclusiever en duurder dan de blauwe. De mannen hoeven alleen maar het nummer te noemen.

Het indrukwekkende drieluik geeft de vrouwen wel de gelegenheid om zichzelf te zijn. Bijzonder is ook dat hij zijn documentaire lardeert en afsluit met het wondermooie nummer "Where We Meet" van Maike Rosa Vogel — in documentaires is zulke esthetisering meestal not done.

Mariska Graveland

Whores’ Glory is vanaf vandaag 30 dagen te zien op MUBI.com.