MUBI Spotlight: Agua fría de mar
De Filmkrant en VOD-platform MUBI presenteren elke maand een gezamenlijk filmprogramma. Filmkrantlezers kijken drie maanden gratis. Deze maand zes keer on the road door Latijns-Amerika. Vanaf vandaag te zien: Agua fría de mar, over dwalende zielen. Zoals de 21-jarige Mariana, die kampt met een depressie, en Karina van zeven die geplaagd door verveling begint rond te zwerven.
Mariana reist met haar negen jaar oudere verloofde Rodrigo af naar het Costa Ricaanse regenwoud. Rodrigo gaat het land van zijn familie verkopen. Karina viert in de buurt vakantie met haar familie in een tentenkamp aan de kust. Per toeval ontmoeten ze elkaar in het holst van de nacht, wanneer Mariana een ritselende gestalte ontwaart. Karina heeft zich die avond onttrokken aan haar familie. Ze ligt languit verborgen in het gras. Aan Mariana vertelt ze hoe haar familie omkwam bij een auto-ongeluk. Het is een macaber leugentje, waaruit blijkt dat Karina gezegend is met een rijke fantasie. Rodrigo biedt Karina een slaapplek aan in de auto. Maar al snel ligt Karina weer in het gras. De volgende ochtend reizen Mariana en Rodrigo af naar een hotel in de heuvels. Karina wordt op het strand herenigd met haar vader.
Hof van Eden
Het voortstuwende geluid van de zee, dat in het hele dorp hoorbaar is, heeft een zalvende werking. De deinende golven symboliseren de contemplatieve staat waarin de personages verkeren. In de heuvels zijn ze hoorbaar voor Mariana. Het lijkt de enige remedie tegen haar neerslachtigheid. Ze voelt zich opgesloten in het hotel. Rodrigo is de hele dag de hort op. Het is voor haar onmogelijk te genieten van de paradijselijke omgeving waarin ze zich begeeft. Nauwelijks wordt ze verleid door het natuurschoon. Het regenwoud is eerder een mantel die haar sores verbergt met weelde. Dit contrast wordt treffend verbeeld door zeeslangen, die als het zeewater koeler wordt, het strand op glibberen. Ze glinsteren prachtig in de zon, maar zijn bijzonder giftig. Door die tweedeling tussen verwondering en onheil, krijgen de slangen een poëtische lading.
Net als de slang in het Hof van Eden, hebben de zeeslangen een ontzaglijke aantrekkingskracht op Karina. Ondanks waarschuwingen van dorpelingen laat ze zich moedwillig bijten. Ook bij Mariana slaat de roekeloosheid toe. Ze maakt een onbesuisde wandeling door de jungle, op weg naar de zee. Ze probeert te breken met haar figuurlijke gevangenschap. Karina doet dat door haar huisarrest te negeren. Haar moeder dwingt haar op het strand te blijven, terwijl haar familie op pad gaat. Langzaam verdwijnen vader, moeder en broertjes uit het zicht. Na een huilpartij sluipt ze er ongehoorzaam vandoor.
Asymetrie
Regisseur Paz Fabrega schakelt in haar debuut continu tussen het hotel en de kust. Close-ups van Mariana volgen op close-ups van Karina. Alsof er een onzichtbare band wordt geschapen. Ze weet de kernboodschap eenvoudig te vatten door het drama te onttrekken aan alledaagse tafereeltjes. Vaak komt het hoogtepunt van een scene samen in één alomvattend shot. De tafereeltjes, die op het eerste gezicht triviaal lijken, krijgen een diepere betekenis. Zoals wanneer de letterlijke en figuurlijke afstand van Mariana tot haar moeder wordt getoond tijdens een telefoongesprek. Mariana veinst het verbreken van de verbinding. Dergelijke momenten lijken op het eerste gezicht nietszeggend, maar zijn cruciaal en urgent. Een urgentie die in Agua fría de mar veelvuldig wordt benadrukt door zorgvuldige composities. Als de orde in het verhaal wordt verbroken dan herpositioneert Fabrega zich. Zoals in de scène waarin Karina’s vader op zoek is naar zijn dochter. Voordat hij haar in de armen sluit wordt hij rechts van het midden gefilmd. Dit onderschrijft zijn radeloosheid. Die asymmetrie wakkert onbewust een gevoel van onbehagen aan en roept herinneringen op aan het werk van Michelangelo Antonioni.
Als de orde weer wordt hersteld, en het onbehagen wordt weggenomen, toon Fabrega kleurrijke schouwspellen van dartelende kinderen in de zee. Het zijn humoristische, herkenbare spelletjes. Ook Karina huppelt over het strand, ze duikt met haar vader in het water, terwijl haar moeder streng toekijkt. De cameravoering draagt bij aan een nostalgische sfeer. Deze identieke benadering is zichtbaar als Karina in het begin van de film haar familie ontvlucht. Een groep ruiters passeert haar zijdelings, we zien haar gezicht even oplichten. Hun gezichten blijven buiten bereik, doordat de camera op haar blijft gefocust. Alsof we Karina, en met haar Mariana, niet uit het oog mogen verliezen.
Omar Larabi
Filmkrant-lezers kijken drie maanden gratis op MUBI.com, waar Agua fria de mar vanaf vandaag 30 dagen lang is te zien.