De man die over niets liever dan film praat

Carmen Felix over het fenomeen Filmgast 2.0. “Of er ook een filmgast 1.0 is? Natuurlijk.”

Als andere mensen aan het bespreken zijn welke Netflix-serie iemand écht onmiddellijk moet zien walst hij graag door het gesprek heen om ze te vertellen dat de Criterion Collection eindelijk ook te streamen valt in Nederland en dat hij niet snapt waarom mensen nog naar troep kijken als er zoveel moois bestaat. Hij heeft sowieso niet zoveel met streamen, als je wil dat je content écht bezit moet je gewoon blu-ray’s kopen in plaats van een abonnement afsluiten. Filmgast 2.0 kan er uren over uitwijden, zelfs als iedereen in de kamer op z’n telefoon probeert om in het volgende level van Jelly Splash te komen. De arme schat, we zouden eens vaker naar ‘m moeten luisteren, dan zou je al het volgende al van hem weten.

Filmgast 2.0 dus. Hij doet misschien wel iets met film, heeft misschien zelfs wel aan de Filmacademie gestudeerd maar waarschijnlijk niet. De kans is groot dat filmgast 2.0 gewoon heel veel van film houdt maar in het dagelijks leven accountmanager is bij een middelgroot logistiek bedrijf. Prima, hij komt toch wel aan z’n trekken in z’n vrije uurtjes. Hij heeft een versleten Cineville-pas en zijn extreem actieve vrienden-WhatsApp-groep ‘De Kuiltjes in Joe Pesci’s Wangen’ waar hij op elke minuut van de dag z’n ei kwijt kan. 

Filmgast 2.0 ademt film en wil niets liever dan dat jij dat weet. Of er ook een filmgast 1.0 is? Natuurlijk. En om Filmgast 2.0 te begrijpen kan het geen kwaad om even terug te blikken op z’n voorganger. Dit was die jongen uit je klas die je altijd probeerde te one-uppen met doodsaaie feitjes over Citizen Kane, Nosferatu en nog meer antiek spul terwijl jij tijdens het kijken alleen maar kon knikkebollen. Later verruilde hij de trage klassiekers uiteraard voor een ingelijste poster van Reservoir Dogs, een ongezonde crush op Natalie Portman die al begon bij Léon (gadver) en een kast vol Guy Ritchie dvd’s. Hij was ergens in de 2000’s de eerste met een dvd speler die zich niet liet limiteren door iets basaals als ‘regiorestricties’ en bazuinde dit op elke kringverjaardag rond tot mensen hem actief besloten te ontlopen. Als je pech had trof je ‘m in z’n animeperiode en werd je verplicht om te ervaren hoe iemand je van begin tot eind door Akira heen mansplaint – alsof je in het dvdmenu’tje zo dom was om ‘commentaar van zelfoverschattende fan’ aan te klikken.

Klinkt misschien negatief als je het zo achter elkaar leest, maar laten we wel wezen – dit was gewoon de enige gast met wie je kon praten over de diepere laag van Fight Club en die altijd met solide tips kwam als je ‘m met je Pocketline Swing belde vanuit de videotheek en geen zin had om wéér Freddy Got Fingered te huren. Filmgast 1.0 was misschien verschrikkelijk als je met ‘m op date ging omdat je hoopte op lekkere, lange tongsessies terwijl zo’n date natuurlijk steevast eindigde in een eenzijdige discussie over Bijbelse connotaties bij de broertjes Coen.

Filmgast 2.0 is van een andere generatie. Een generatie die erkent dat Tarantino ‘meesterlijke films maakt’ maar ook niet schroomt om over z’n voetfetisj te beginnen, altijd en overal. Filmgast 2.0 claimt empathisch en misschien zelfs een romanticus te zijn omdat hij Garden State en 500 Days of Summer allebei meer dan één keer heeft gezien. Hij ziet niet hoe strontirritant de mannelijke hoofdpersonages in beide films zijn. Hij doet niet aan ingelijste filmposters aan z’n muur maar schroomt niet om een keer per maand te googlen op ‘alternative movie posters paul thomas anderson’ om te kijken of er iets leuks bij zit voor op z’n Instagram Stories. Meestal zit ‘ie zichzelf op z’n iPhone 7 in Letterboxd te verliezen en lacht graag hardop om korte oneliners over de ratio genialiteit versus lichaamsgewicht van wijlen Phillip Seymour Hoffman. Filmgast 2.0 is geen nerd, hij blend stukken beter in dan z’n voorganger. Sterker nog: Filmgast 2.0 is best goed te pruimen. Hij kan zelfs een vrouw zijn, iemand met pigment of homo. Hij heeft vrienden, een sociaal leven, hij kijkt Marvel-films (maar zal je altijd laten weten hoe verachtelijk het is wat DC de laatste jaren doet) en vindt het geweldig dat Star Wars ‘iets met diversiteit’ doet.

Het enige waar je Filmgast 2.0 op kunt pakken zonder dat je ‘m over film hebt horen praten is die zichtbare bolling in z’n jeans als iemand, wie dan ook, begint over hoe veel zin hij of zij heeft in de nieuwe Wes Anderson. Geef het een paar seconden en Filmgast 2.0 kan zich niet inhouden en MOET meepraten. Het bloed kruipt altijd waar het niet gaan kan en ja, er is dus nog steeds iemand op aarde die heel erg benieuwd is hoe wacky Tilda Swinton zich nu weer gaat gedragen. Machtig mooi, wat een range heeft die vrouw.