Live muziek bij collagefilm en WOI-slagvelden

Met de introductie van de talkies verdwenen de orkestbakken in rap tempo uit de bioscopen. Maar een levend orkest, daar kan geen Dolby Surround-systeem tegenop. Liefhebbers van het grote geluid kunnen de komende twee weken hun hart ophalen met twee filmprojecten in Rotterdam en Den Haag, die zijn gecombineerd met live orkestmuziek.

Komende zaterdag draait in de Grote Zaal van De Doelen de experimentele zwart-wit collagefilm Decasia (2002) van Bill Morrison. Morrison, door Variety bestempeld als ‘een van de meest avontuurlijk Amerikaanse filmmakers’, combineert zijn films vaak met werk van vooraanstaande hedendaagse componisten als John Adams, Phillip Glass, Steve Reich en David Lang. Voor Decasia is de keuze gevallen op Michael Gordon, een vertegenwoordiger van het zogeheten post-minimalisme. Zijn bombastisch pompende, repetitieve dissonanten geven de maat aan voor een wervelende parade van found footage, waarin schepping en verval elkaar afwisselen. The Village Voice noemde Decasia ’the most widely praised America avant-garde film of the fin de siècle’.

Een week later — op 23 april in de De Doelen en een dag later in de Anton Philipszaal in Den Haag — is Wunderhorn van Clara Pons te zien en horen. In deze voorstelling interpreteert bariton Dietrich Henschel de Des Knaben Wunderhorn-liederen van Mahler door de ogen van een fictieve Franse soldaat tijdens de Eerste Wereldoorlog. Pons filmde diverse locaties waar tijdens de Grote Oorlog is gevochten. In combinatie met Mahlers idyllisch-dromerige muziek resulteert in een melancholiek geheel.

Edo Dijksterhuis