Lichting 2016: Sven Bresser

"Ik maakte films die me eigenlijk niet boeiden"

Zoals elke zomer gaat de Filmkrant op pad, op zoek naar vers afgestudeerd filmtalent van de verschillende academies. Iedere week volgt hier een interview met de wellicht volgende Paul Verhoeven, Nanouk Leopold of Jim Taihutu. Deze week een interview met Sven Bresser (HKU) over het speelse Cavello waarin een meisje de vriendschap tussen twee jongens in Cavello-jasjes verstoort. Een film die lang niet zo onschuldig is als deze zich voordoet. "Het moest eruitzien als iets snoepachtigs, iets tastbaars."

Cavallo

Waarom wilde je dit verhaal vertellen? "Eigenlijk wilde ik eerst een script verfilmen dat ik vorig jaar al had geschreven. Dat ging over een gepest jongetje dat uiteindelijk een van zijn pesters vermoordt. Maar ik kwam er in gesprekken met mijn coach Saskia Diesing achter dat ik totaal geen urgentie meer voelde om dat verhaal te vertellen. Het pesten zelf, waar het verhaal zich afspeelde, de personages — alles stond heel ver van me af. Hierdoor kwam ik er achter dat ik al een jaar films maakte die mij eigenlijk niet echt boeiden. Zoals bij iedereen op een filmschool veranderde ook mijn smaak in films geleidelijk. De eerste twee jaar neigde ik naar het sobere realisme van de gebroeders Dardenne en de vroege films van Iñárritu enzo. Maar op een gegeven moment begon ik veel meer naar films te kijken die zich niet zo verankeren in dat sobere realisme, maar waar juist veel meer ruimte is voor humor en muziek. Harmony Korine, Xavier Dolan — dat soort films. Mijn makersperspectief bleef daarbij wat achter, dat bleef hangen in die sobere, realistische films. Cavello zie ik dus eigenlijk als een tegenreactie op de film die ik eerder heb gemaakt. Ik ben toen de films die ik nú echt vet vind gaan vertalen naar mijn eigen werk. En dat via karakters en omgevingen die veel dichter bij mijn liggen. Ik heb nooit iets met pesten meegemaakt, terwijl Cavello qua vriendschap en omgeving waarin het zich afspeelt en qua types jongens veel dichter bij mezelf ligt. Dus het voelde superfijn om het script te schrijven! Zodra ik ‘doei’ had gezegd tegen dat eerste script, lag het script van Cavello er binnen twee weken."

Waarom eigenlijk die Cavello-pakken? "Daar had ik vroeger zelf een halve fascinatie voor. Ik was geen gabber, maar ik vond die pakken supervet. Ik mocht ze alleen niet van mijn ouders, want ze waren hartstikke duur. Het liefst wilde ik er twintig in de kast hebben hangen. Het zag er gewoon echt uit als snoep. Zo moet het er in de film ook uit gaan zien — als iets snoepachtigs, iets tastbaars."

Dat is goed gelukt. De film is in zijn geheel eigenlijk heel gestileerd. "Qua gestileerdheid, montage en kleurgebruik lijkt deze film totaal niet op mijn vorige films. Vooral het snoepachtige van de vestjes zag ik tijdens het schrijven al voor me. Maar het was pas in gesprekken met de cameraman [Sam du Pon — SG] dat we erachter kwamen hoe gestileerd het moest worden. We hebben echt gekeken hoe ver we daarin konden gaan. Zo hebben we de snackbar-scènes bijna surrealistisch gedraaid, als een klein wereldje op zich. Want voor mijn gevoel paste dat heel goed bij de karakters. We wilden ook dat zij, én hun kleding, erg contrasteerden bij de omgeving. Zo hebben we al hun klasgenoten hele donkere kleding aan gedaan en hebben we geprobeerd locaties te zoeken waarin de omgeving kleurloos en sober is; waar zij dus echt tegen afsteken. Zo voelen zij zich namelijk ook. Ze voelen zich verheven boven iedereen, weten meer van porno, meer van seks, meer van drinken. Niemand tipt aan hun niveau, tot het moment dat Merle de klas komt binnenlopen."

Hoe was het om met de jonge acteurs te werken? "Het was fucking leuk, maar ook fucking zwaar. Het was de eerste keer voor mij dat ik met kinderen werkte. Ik moest vooral een balans vinden tussen het leuk hebben met elkaar, maar ook duidelijk maken dat het bloedserieus is waar we mee bezig zijn. De kinderen moeten het leuk hebben, anders gaan ze het geen tien dagen volhouden. Maar als ze het te leuk hebben, dan zijn het rondspringende projectielen die de urgentie om die film te maken niet meer door hebben. Terwijl het voor ons natuurlijk iets superbelangrijks is. Om een band op te bouwen hebben we eigenlijk gewoon vooral gehangen. Glow in de dark midgetgolf gespeeld en friet gegeten. De twee jongens moesten vooral ook vrienden worden. We hebben maar weinig gerepeteerd en dan ook alleen scènes die niet in de film zaten. Want ik kwam er al snel achter dat vooral Rover, die de hoofdrol speelt, het met de minste aanwijzingen de eerste twee takes het beste deed. Dat was echt magisch, daarna speelde hij het al gauw dood."

Sacha Gertsik