Lichting 2015: Sophie Dros

‘Op kerstavond gewoon eten maken, achter de computer opeten en dan naar bed. Holy shit, dacht ik toen.’

Wie zijn de regisseurs van de toekomst? De hele zomer verschijnen er interviews met afgestudeerde regisseurs uit de lichting van 2015. Sophie Dros (Filmacademie) maakte een documentaire over Everard, een man met een bizarre levensstijl: het verzamelen van sekspoppen. Het is de materie waar shock docs van smullen, maar de kracht van My Silicon Love zit hem juist in Dros’ mateloze interesse en respect voor het onderwerp. "Wanneer neem je zo’n pop en wat zijn daar de consequenties van? Ik vroeg me af of ik me daar in kon herkennen."

Waarom wilde jij op dit onderwerp afstuderen? "Ik maak graag films over bizarre werelden of over vreemde levensstijlen. Ik had een paar jaar geleden gelezen over mannen die poppen houden en ik had er ook een soort shock doc over gezien. Het extreme onderwerp vond ik erg interessant, maar het was zo jammer dat ik na die documentaire te hebben gezien nog steeds niet begreep wie die mensen waren. Het gaat meestal niet verder dan aapjes kijken en laten zien hoe raar sommige mensen zijn. Ik was juist heel nieuwsgierig. Ik vroeg me af: wanneer neem je zo’n pop en wat zijn daar de consequenties van? Ik vroeg me ook af of ik me daar in kon herkennen."

Hoe vond je uiteindelijk jouw hoofdpersonage, Everard, die zo dapper is geweest om zich zo bloot te stellen voor de camera? "Via een underground doll forum. Ik had een paar maanden gezocht naar mannen met dit soort poppen. Toen vond ik dat forum en daar kwam ik in contact met een Nederlander. Hij wilde niet voor de camera komen, maar hij kon me wel verder helpen door mij in contact te brengen met andere mannen die poppen verzamelden. Zo ben ik op Everard gekomen, die uiteindelijk wel bereid was om voor de camera te komen."

Waarom denk je dat uitgerekend Everard op jouw verzoek in ging? "Omdat hij heel alleen is. Ik denk dat hij het wel een fijn idee vond dat er vier jonge mensen rond kerstmis over de vloer kwamen."

En hoe was die kerst bij hem? "Heftig. Ik wist uit gesprekken die we online hadden dat hij geen familie meer had. Ik zag me dus helemaal voor me dat hij met zijn twaalf poppen een heel kerstdiner zou hebben. Maar we maken een documentaire, dus alles gebeurt natuurlijk helemaal anders! Toen waren we daar op kerstavond en vroeg ik aan hem wat hij ging doen. Hij zei: ‘Gewoon eten maken, achter de computer opeten en dan naar bed.’ Holy shit, dacht ik toen."

Hoe pak je het dan aan om zo een man toch op een goede manier te benaderen? "Het gaat om het contact dat ik leg. Ik begin met iets dat ik helemaal niet begrijp, maar dan ga ik zo hard op zoek tot ik er iets in vind wat ik wel kan begrijpen. Of iets wat mij in ieder geval zo raakt dat ik daar probeer contact mee te maken. In het geval van Everard kwam ik er vrij snel achter dat hij eenzaam was. Dat had veel te maken met het overlijden van zijn moeder en zijn angst om grote keuzes te maken. Dat zijn eigenlijk allemaal dingen waar ik mij ook heel goed mee kan identificeren. Er zijn ook dingen waar ik mij niet mee kan identificeren, maar door te letten op wat ik wel begrijp, begin ik die vreemdere aspecten ook meer in context te plaatsen. Die reis probeer ik te verwerken in mijn film."

Er zit een scène in de film die zich afspeelt op een conferentie voor mannen die zulke poppen houden. Hoe was het om daar te zijn, aangezien het vertrouwen van die mensen zo lastig te winnen valt? "Dat was lastig. Vooral omdat we die scène in de zomer moesten filmen, drie maanden voor de rest. Het was ook de eerste keer dat we Everard filmden, dus de vertrouwensband was er nog niet echt. Ik heb de dag voordat we gingen draaien tegen mijn crew gezegd: ‘Ik snap dat het lastig is, maar jullie moeten een half uurtje met iedereen gaan socializen, want morgen komen we hier met een camera binnen.’ Dat hebben we gedaan, maar halverwege de draaidag zijn we toch weggestuurd. Ze werden er te zenuwachtig van. Ik snap het ook wel. Omdat ze te vaak belachelijk zijn gemaakt kunnen ze je lastig vertrouwen. Ik denk dan ook dat als ik er nog een keer een film over zou maken, het een stuk makkelijk zou gaan."

Is dat wat je hoopt te bereiken, een reputatie als betrouwbare filmmaker die bij elke gemarginaliseerde groep welkom is? "Dat zou ik heel graag willen, ja, maar ik merk wel dat het lastig is. Ik ben nu bezig met de research voor een volgende film over feeders en feedies. Ik merk dat het precies dezelfde weg is: ik moet onderaan beginnen. Het is ook niet zo dat als ik hen mijn film laat zien over een man met sekspoppen dat ze me gelijk vertrouwen. Zij worden natuurlijk niet graag met elkaar vergeleken. Zij vinden een man met een sekspop eigenlijk heel vreemd. Elk onderwerp heeft dus zijn eigen aanpak nodig en daar moet je heel aandachtig in zijn. Ik probeer in ieder geval altijd op te passen wat ik zeg, zodat ik niemand beledig en iedereen in zijn of haar waarde laat."

Hugo Emmerzael