Lichting 2014: Levi Verspeek

‘Op tv vind ik reclames het interessantst’

Deze zomer neemt de Filmkrant het jonge regietalent onder de loep. Wekelijks verschijnt een interview met een afgestudeerde regisseur uit de lichting van 2014. Er wordt een selectie gemaakt uit het werk van de Nederlandse Filmacademie, de Hogeschool van de Kunsten Utrecht en de Willem de Kooning Academie. Regisseur en scenarist Levi Verspeek (WdKA) vertelt over Echt waar: "Ik herken me in mijn hoofdrolspeler. Hij heeft dezelfde vreemde lach en zegt ‘doei’ tegen de ober."

In Echt waar maakt een jongen net als jij zijn debuutfilm. Is dit verhaal autobiografisch? Het is zeker autobiografisch. Sterker nog, ik zou aanvankelijk zelf de hoofdrol spelen. Maar de producent vond dat te risicovol, omdat het mijn eerste film is. Mijn alter ego is op zoek naar een actrice en zijn moeder aast op de rol. Zij wordt gespeeld door mijn moeder [Juliette de Wijn — LvZ]. Je moet je als kijker afvragen wat echt is en wat niet. Ik werd van jongs af aan al met die vraag geconfronteerd. Juliette speelt in commercials en televisieprogramma’s allemaal verschillende typetjes. Ik zag haar thuis als ouder en op tv als Gemma Glitter of Cora van Mora. Ik vond Gemma Glitter te gek en af en toe kwam ze na een opnamedag onafgeschminkt en nog in kostuum terug. Dan stond niet alleen je moeder, maar ook Gemma Glitter in je woonkamer.

In je film lopen fictie en werkelijkheid evenzeer door elkaar. Inspirerend vond ik 99 francs van Jan Kounen. Een reclamemaker probeert zijn personages uit te leggen dat de wereld waarin ze leven een constructie is, maar dat is de enige kosmos die zij kennen. Fictie en realiteit botsen. Ik kijk zelden televisie, maar ik vind reclames het interessantst. Die zijn nog zoveel suffer en raarder dan mensen door hebben. Vele, zoals die van Oral-B, zijn totaal verknipt om een zo groot mogelijke doelgroep aan te spreken. Daar zie ik wel de humor van in en ik wilde een reactie erop geven. Mijn eigen spotje in Echt waar voor ‘Vla, Met Prik’ is een uitvergroting van wat er op tv langskomt. Het fascineert me hoezeer commercials ons leven beïnvloeden. In reclames gebeurt alles onder ideale omstandigheden, in een werkelijkheid die niets meer met de onze te maken heeft en toch willen we onszelf aan dat beeld spiegelen en aanpassen. Hetzelfde geldt voor videoclips. Gechargeerd gezegd: als er een meisje in een kort broekje rondloopt, dan denken vrouwen die dat zien dat ze dat ook moeten gaan dragen. Zo beïnvloedt fictie onze realiteit. Daarop doorgedacht kun je je afvragen: wat is überhaupt nog echt? Dingen die je in eerste instantie niet als van deze wereld zou ervaren, worden op een bepaalde manier toch werkelijkheid.

Zal dit thema in je volgende films terugkomen? Wat zijn je toekomstplannen? Ik wil nu eerst opdrachtwerk doen. Ik heb momenteel geen grootse thema’s voor films in mijn hoofd. Ik begin met commercials om in korte tijd verschillende dingen uit te proberen. Op den duur kom ik dan op een stijlmiddel of onderwerp, dat meer aandacht verdient en geschikt is om te inzetten voor een langere film. Ik wil in elk geval minder dialoog gebruiken en meer vertellen aan de hand van spel en muziek. Films met een aparte soundtrack blijven bij mij beter hangen. Mogelijk omdat ik zelf plaatjes draai. Misschien wil ik wel iets maken over dj’en. Ik stel me een film voor die tegelijkertijd een muziekmix is, die je beluistert tijdens het kijken. Ik weet niet of het een fictiefilm of documentaire moet worden en ik betwijfel of film hier het beste medium voor is. Het project zou gaan over het dj zijn, over een lifestyle die steeds meer mensen ambiëren. Ik zou het vak iets meer gewicht willen geven, want men beschouwt het als oppervlakkig. Dat is vaak zo, maar muziek kan je ook een ultiem vrijheidsgevoel geven. Goede dj’s zijn muzikanten, die halen dat in je naar boven.

Laura van Zuylen