Kleinste bioscoop ter wereld uit A’dam naar Oscars

  • Datum 27-02-2014
  • Auteur vanons
  • Deel dit artikel

De kleinste bioscoop ter wereld is een omgebouwde Piaggio Ape driewieler. Gewoonlijk rijdt hij rond in Amsterdam om korte films te vertonen aan één of twee toeschouwers tegelijk. In november werd hij verscheept naar Californië. En deze week staat hij nabij Rodeo Drive in Beverly Hills, als speciale attractie bij de Oscars, die dit weekend worden uitgereikt.

I Vitelloni: cinema piccolo noemt oprichter Maarten van der Weijden zijn kanariegele mobiele minibioscoop, een verwijzing naar Fellini’s dramatische komedie uit 1953. Met een intieme en persoonlijke filmervaring — bezoekers komen binnen via een korte rode loper — wil de exploitant een antwoord geven op de massacultuur van de popcornpaleizen. Al sinds de oprichting is het Van der Weijdens droom naar Hollywood te gaan. ‘Dit is ’s werelds kleinste bioscoop dus is het bezoeken van ’s werelds grootste filmwalhalla vanzelfsprekend’, mailt hij vanuit de Verenigde Staten. ‘Ook is het natuurlijk een enorm invloedrijke plek voor de filmindustrie. Met mijn bioscoop probeer ik aandacht te genereren voor het genre korte film en voor de makers van korte films. In Hollywood heeft dat waarschijnlijk het meeste effect.’

Na Amsterdam Film Week, begin november, is de cinema piccolo verscheept. Sindsdien toert Van der Weijden door The Golden State, met het bioscoopje in de laadklep van een pick-up truck. ‘Uiteraard verloopt het avontuur niet zonder slag of stooit, elke dag vind ik wel een nieuwe uitdaging op mijn pad: onvoorziene kosten, problemen met vervoer, door je rug gaan. Maar ik maak ook de gekste dingen mee. Zo ben ik naar Arizona gereden omdat Frank, de hoofdpersoon in één van de films die ik vertoon, daar woont die zijn eigen documentaire (Life’s Too Short Not To Be Frank van Superfolkfilms — ED) nog niet gezien had. Dan kom je echter wel bij een Vietnamveteraan in een huis met meerdere pitbulls en tweehonderd vuurwapens, een kort lontje en een uitgesproken mening. Gelukkig mocht hij me wel.’

De cinema piccolo is ook al langs de wijnboerderij van Francis Ford Coppola geweest en trok veel bekijks bij onder andere The Impact Hub, dat een feest gaf met de San Francisco School of Digital Filmmaking, en het evenement Oddball Films. Onder de gasten die Van der Weijden al heeft mogen ontvangen waren onder andere filmfestivaltijger René Mioch en Carel ‘Lurch’ Struycken — de langste acteur in Hollywood, die overigens prima in de Piaggio paste.

‘Maar dit is mijn mooiste evenement tot nu toe’, zegt Van der Weijden over zijn huidige gig nabij het Paley Center for Media. ‘Ik mag tijdens de Oscars bij de Shorts Awards de Oscar Nominated Shorts vertonen en dat ook nog eens in Hollywood. Beter wordt het niet. Hierna ga ik weer terug naar Nederland voor het festivalseizoen. Maar ik hoop dat ik hier mag terugkomen.’

Het programma dat de afgelopen maanden in de cinema piccolo werd gedraaid putte Van der Weijden uit zijn collectie, die werk van veelal Nederlandse makers bevat. Als voorbeelden noemt hij Exorcister van Tom Titulaer, The big common denominator van Tess Löwenhardt, Nachtblind van Nena van Driel en Strange Creature van Cris Garcia. ‘Korte film is toch een beetje het ondergeschoven kind van de filmindustrie. Dit is echter wel aan het veranderen door het internet. Maar bioscopen en hun bezoekers zijn vaak niet ingesteld op korte films. Het is voor makers best moeilijk hun werk vertoond te krijgen. In de kleinste bioscoop ter wereld komen die korte films echter volledig tot hun recht. Ik selecteer wel op lengte. Als een film veertig minuten duurt dan kan slechts een handvol mensen per avond in mijn bioscoop. Dat is natuurlijk niet de bedoeling.’

In Californië wordt de minibios in ieder geval enthousiast onthaald. ‘Ik heb altijd nog een wachtrij gehad en mensen komen uit zichzelf naar mij toe’, vertelt Van der Weijden. ‘Ze kennen de Piaggio Ape niet in Amerika dus ik kan ook nergens ongezien heenrijden. Op de snelweg heb ik meerdere keren een afslag gemist omdat mensen naast mij bleven rijden om een foto van de kar te maken.’

Edo Dijksterhuis