Horrorlegende Dario Argento op bezoek bij EYE

Zijn Giallo-films over seriemoordenaars bezorgden hem wereldfaam en een reputatie van ‘kunstenaar in het exploitatiegenre’. Zijn horrorfilms zijn zo mogelijk nog beroemder. Op 20 april is Dario Argento te gast in EYE. Martin Koolhoven nodigde zijn collega uit voor zijn maandelijkse filmavond Cinema Egzotik.

Koolhoven eert de inmiddels 77-jarige Italiaan met de vertoning van Suspiria (1977) en Opera (1987), hoogtepunten uit zijn oeuvre. "Zijn werk is van grote invloed op vrijwel alle genreregisseurs die na hem opkwamen", stelt Koolhoven in Het Parool. Argento verzorgt de gesproken inleiding van de avond.

Argento debuteerde in 1970 met de thriller Bird with the Crystal Plumage. Hij had er toen al een carrière opzitten als filmcriticus en had meegeschreven aan de westernklassieker Once Upon a Time in the West (1968). Zijn eersteling was meteen een groot succes. Hij behoort tot het Giallo-genre, vernoemd naar de geel gekafte pulpromannetjes (‘giallo’ betekent ‘geel’ in het Italiaans) die indertijd razend populair waren in Italië en vaak als basis dienden voor films. Seriemoordenaars speelden hierin de hoofdrol en het bloed vloeide rijkelijk. Argento’s Profondo rosso (1975) geldt als beste Giallo-film aller tijden.

Het te vertonen Suspiria maakte Argento in het genre waarin hij wereldberoemd werd: horror. Een verhaallijn is moeilijk te ontdekken in de verfilming van Suspiria de Profundis van Thomas de Quincey. Hoofdpersoon Suzy Bannion gaat naar een balletschool in Freiburg maar ziet voortdurend mensen verdwijnen, ook haar kamergenoot Sara. Als ze op onderzoek uitgaat, blijkt er een heksencultus actief is op school. Extreme gewelddadigheid, de heftige soundtrack van rockband Goblin, barokke decors en buitenissige camerastandpunten bezorgden Suspiria een cultstatus.

Opera blinkt ook uit in experimenteerlust. Argento schreef geschiedenis met een slow-motion shot van een kogel die een oog doorklieft. Ook zijn scènes opgenomen in levensecht vogelperspectief.

Na de jaren tachtig ging het bergafwaarts met Argento. Zijn films flopten en ook in Hollywood kreeg hij niet echt voet aan de grond. Terug in Italië maakte hij met The Phantom of the Opera (1998) volgens critici ‘de slechtste Italiaanse film aller tijden’. Maar de afgelopen vijftien jaar krabbelt de regisseur weer op. Hij herbeleefde eerder succes met Giallo (2009) en kwam zelfs met een eigen Dracula-film in 2012.

Edo Dijksterhuis