Een film maken met een cast en crew van twee

  • Datum 17-06-2015
  • Auteur
  • Deel dit artikel

Lost in Laos

‘An independent road movie’ heet Lost in Laos op de website van de makers. En dat is geen woord teveel. Het is een ultra low-budget film gemaakt tijdens een reis door twee vrienden die samen regie, geluid, camera en de hoofdrollen voor hun rekening namen. Aanstaande maandag gaat Lost in Laos in première in De Filmhallen in Amsterdam.

Grafisch ontwerper Jonathan Kray werkte bij Guerilla Games, bekend van de wereldhit Killzone. Vincent Lodder is afgestudeerd theaterdocent en verdiende zijn geld als acteur. Maar beide hadden een droom: een film maken. In plaats van scripts schrijven en eindeloos bijschaven, de gang naar fondsen maken, en producenten mobiliseren kozen zij voor een andere weg. ‘We besloten op reis te gaan en zo het project te starten’, vertelt Lodder. ‘In de vijf weken dat we van Bangkok via Laos naar Hanoi reisden, hebben we een verhaal bedacht en tegelijk de film gedraaid. We wisten niet van tevoren waar we terecht kwamen, hebben ons telkens laten inspireren door de omgeving. Het script zat eigenlijk alleen in ons hoofd en we hebben behoorlijk wat geïmproviseerd.’

Lost in Laos gaat over Coen, een conservatieve jongen die overvallen wordt door het nieuws dat zijn broer Dave plots vertrokken is naar Azië. Als de stroom videoblogs waarmee Dave het thuisfront op de hoogte houdt van zijn avonturen opdroogt, en hij officieel als vermist wordt opgegeven, besluit Coen hem te gaan zoeken.

Lodder en Kray stonden afwisselend voor en achter de camera, waarbij degene die acteert ook nog dubbelde als geluidsman. ‘Werken met een crew van twee is best lastig en vergt heldere communicatie’, geeft Lodder toe. ‘Vooral het draaien van een slotscène in de bergen van Laos was intensief. Het was veertig graden en de luchtvochtigheid lag rond de tachtig procent. Keer op keer gingen we helling op, helling af. Al snel waren we allebei drijfnat van het zweet en hield de camera ermee op. En op zo’n locatie is natuurlijk niet een winkel in de buurt waar je snel even een nieuwe kunt halen.’

De apparatuur — een goede microfoon, een extra camera en geheugenkaarten — was naast de vliegtickets en hotelovernachtingen de grootste investering die Kray en Lodder gedaan hebben. In totaal €15.000 aan eigen geld kostte het verwezenlijken van hun droom. Met een bijdrage van nog eens €15.000 van het Nederlands Filmfonds konden ze de dertig uur materiaal waarmee ze uit Azië terugkeerden, gaan monteren. Ze huurden Eddy Koopman, slagwerker van het Metropole Orkest, in om de score te maken.

De reis is inmiddels bijna drie jaar geleden. Nu is de volgende uitdaging om de film in roulatie te krijgen. Een speciale première bij De Filmhallen en promotie door EYE International zijn een begin. Lodder: ‘Normaliter heb je een distributeur aan boord voordat je begint te draaien, maar wij hebben het proces omgedraaid. De distributeurs die we nu hebben aangeschreven willen er pas aan als we succes hebben in het festivalcircuit. De aanvragen voor Heidelberg en Torino zijn inmiddels de deur uit. Het Luang Prabang Film Festival in Laos heeft al interesse getoond.’

Hoewel Lodder zegt ‘niet altijd op deze manier films te willen maken, het mag best efficiënter’, is er volgens hem veel te zeggen voor de improviserende doe-het-zelf-methode waarop Lost in Laos tot stand is gekomen. ‘Zonder grote crew ben je veel flexibeler, je kunt makkelijker het script omgooien. We hebben ook al ideeën voor een volgende film, misschien iets rondom een voettocht naar Santiago de Compostella.’

Edo Dijksterhuis