De pers over Cannes, deel 1

De 68ste editie van het Festival du Cannes is van start gegaan en de recensies, verslagen en andere artikelen stromen binnen. Voor wie het overzicht dreigt kwijt te raken, verzamelt de Filmkrant in een vierdelige serie de belangrijkste links. Deze keer: solide openingsfilm La tête haute, het tedere Our Little Sisters en het bizarre Tale of Tales van Gomorra-regisseur Matteo Garrone.

Emmanuelle Bercot’s sociale drama La tête haute (Standing Tall) opende op woensdag de 68ste editie van Festival du Cannes. In tegenstelling tot de neergesabelde opener van vorig jaar, Oliver Dahan’s Grace of Monaco, leek niemand problemen te hebben met de keuze.  Vooral de casting van ‘koningin van de Franse cinema’ Catherine Deneuve werd gewaardeerd, net als het sociaal betrokken verhaal over de veelvuidige pogingen van de Franse jeugdzorg om een onhandelbare tiener op het rechte pad te houden.

Ronald Rovers schreef in zijn eerste blog voor de Filmkrant: "La tête haute is goed geacteerd, met sterk voorwaarts momentum dat Bercot zeker driekwart van de film volhoudt — daarna sleept de film zich naar z’n einde — maar vet aangezet. Het miste finesse."

Het is een sentiment dat velen deelden. Zo schreef Peter Bradshaw voor The Guardian: "It’s a movie with quiet strength and purpose, unembarrassed about its own optimism, perhaps inspired by Dardenne brothers movies such as Le Fils. However, Standing Tall is sometimes schematic, with elaborate expository dialogue, especially at the beginning, letting us know what is happening and what is at stake."

Andere critici velden een even genuanceerd oordeel. Voor Roger Ebert schreef Barbara Scharres: "Her intentions may be noble, the production values first rate, the co-stars notable, but the film is a humdrum piece of work that is wearing in the relentless quality of Malony’s persistent volatility."

Jan Pieter Ekker merkte in zijn eerste Cannes-blog al op dat door de gedeelde thematiek een vergelijking met Xavier Dolan’s Mommy snel gemaakt zou kunnen worden. Sophie Monks Kaufman werkte voor Little White Lies die observatie verder uit: "There will be inevitable comparisons to Xavier Dolan’s Mommy, especially as Pardot (like Antoine Oliver-Pilon) has a shock of white-blonde hair, but above being a character drama this is a film about a social service, as testified by the final shot which lingers, not on a person, but on the judicial building that shapes Malony’s fate."

David Jenkins (ook van Little White Lies) wist de film wat luchtiger in een tweet samen te vatten: "Standing Tall (Bercot) Like prison food. Healthy, nutritious, flavourless, simple. A respectable opener, mind."

Our Little Sister
Eenzelfde milde ontvangst was er voor Hirokazu Kore-eda’s opvolger van Like Father, Like Son, waarmee hij in 2013 de Cannes Jury Prijs won. Het tedere Umimachi Diary (Our Little Sister) vertelt het verhaal van drie zussen in de twintig, die hun dertienjarige halfzusje leren kennen.

Mike D’Angelo van The Dissolve schreef in zijn eerste verslag: "Our Little Sister is light on conflict and heavy on beatific smiles, and it continues a good 30 minutes past the point where it feels as if it should end. But it’s the kind of movie in which the characters gradually start to feel like extended members of your own family."

Voor Daniel Kasman van MUBI was de film iets aan de lange kant: "While I started the film very moved by what was unfolding before me, eventually my enthusiasm waned and I wished to recapture the wisdom of the film when it appeared fresh."

Peter Bradshaw (The Guardian) was positiever. Hij gaf de film vier sterren en schreef: "Nothing is emphasised too much, voices are not raised very greatly, even in moments of great stress; nothing in the drama or the direction is very strenuous, and yet it accumulates in power, like a crescendo in chamber music."

Tale of Tales
De eerste film die de Croisette echt wakker wist te schudden was Tale of Tales, de eerste Engelstalige film van Gomorra- en Reality-regisseur Matteo Garrone. Aan de hand van een drietal sprookjes uit de renaissance (ver voordat Grimm de standaard zette) is Garrone schijnbaar los gegaan met zijn topcast (onder andere Salma Hayek, Vincent Cassel, Toby Jones en John C. Reilly) en een lading computer animaties.

Ronald Rovers was er niet over te spreken: "What the hell wilde Garrone, die de weg al behoorlijk kwijt was met Reality, met deze mix van Belle and the Beast, The Prince and the Pauper en nog een dozijn sprookjes? Hoe meer makers die tegen het overheersende realisme durven in te gaan, hoe beter. Maar Tale of Tales mist richting en substantie."

Barbara Scharres van Roger Ebert deelde zijn mening: "There are directors who can make these ingredients the stuff of magic, but sadly, the only magic Garrone achieves involves laying an egg with this clunker."

Tale of Tales is de eerste film van Cannes 2015 waar de meningen over verdeeld zijn (laten we hopen dat er nog velen volgen). Zo gaf Peter Bradshaw zijn eerste vijf sterren in Cannes weg. Hij schreef: "Tale of Tales is a treat: surely in line for a major prize here, and Toby Jones has to be in with a chance of best actor for his conceited, melancholy, ridiculous king."

Ook Little White Lies is bij monde van David Jenkins enthousiast: "The prime joy of this movie is its episodic dedication to surprise, where it develops its own inimitable internal logic within the first few scenes, yet keeps on raising the wacky bar as the runtime canters on."

Hugo Emmerzael