Coronaproof gluren naar Peeping Tom

Musea zijn dicht, bioscopen gesloten. Maar de tentoonstelling ter ere van het zestigjarige bestaan van de Britse horrorthriller Peeping Tom is gewoon te bekijken – door een sleutelgat weliswaar. Een kijkdoosexpositie over een film die in eerste instantie negatief werd ontvangen maar uitgroeide tot cultklassieker.

Peeping Tom (1960) gaat over een wannabe regisseur die vrouwen vermoordt en hun angstige laatste blikken filmt voor latere consumptie. Het negatieve oordeel van de pers drukte een stempel op het verdere verloop van de carrière van filmmaker Michael Powell. Tegenwoordig geldt de film als meesterwerk en een voorloper van de slasherfilms die in de jaren tachtig een vlucht namen.

Het is de derde keer dat Movie*Ink, de filmpostergalerie aan de Oudezijds Achterburgwal 125hs in Amsterdam, een tentoonstelling wijdt aan één film. In 2012 beet La dolce vita het spits af en twee jaar later volgde Blow-Up. Het grote verschil is natuurlijk dat bezoekers toen gewoon door de deur naar binnen konden.

Zodra het weer kan, is de galerie weer open, zij het in beperkte mate. Op zaterdag mogen dan tussen 12 en 18 uur vier personen tegelijk naar binnen. Het is raadzaam een reservering te maken (mail aan wim@movie-ink.com). Wim Jansen vertelt over de film, het schandaal en de posters. Aan bod komen onder andere de grieven van regisseur Michael Powell over het Britse filmestablishment, de positie van Peeping Tom in de feministische filmtheorie, de casting voor de film en de verschillen in afficheontwerp.