Cannes #7 Deus ex machina
Een van de rijen. En ook: de zon schijnt niet altijd.
Eindelijk het geheim ontrafeld.
In de rij voor een van de screenings raakte ik gisteren met een Britse collega in gesprek over de vele eigenaardigheden van het festival. Zeker voor mensen die hier voor het eerst arriveren en die alleen hun weg moeten vinden, kan het circus overweldigend zijn. Zo mag je in de massa mensen die voor het Palais du Festival langsschuifelt en tussen de rijen die er voortdurend in en uit gaan, na in — opnieuw — lange rijen gescreend te zijn door de bewaking, zelf ontdekken dat je onder een piepklein tentje naar binnen moet door zo ongeveer de kleinste deur van de hele stad, om in de kelder je badge op te halen. De kleur van die badge bepaalt of je de tien dagen daarna als god of als afval wordt behandelt. De lijst van privileges en verboden die daarbij hoort, is al een klucht op zich, maar ook leuk is dat ter vermaak van de bewaking de borden met badge-kleuren die voor aanvang van vertoningen bepalen in welke rij je moet wachten, ook nog wel eens vlak voor de voorstelling van plaats worden verwisseld. Als de rijen er dus al staan. Die Britse collega gaf me gisteren eindelijk de verklaring. Ja, zei hij, there’s a rumour going around that Yorgos Lanthimos is directing the whole festival.
Ronald Rovers