Cannes #16: Na regen komt altijd zonneschijn
Een hoop gedoe om kinderachtig gedoe in 3D, je hebt van die dagen…
Appel
Het regende vanochtend in Cannes. De tientallen mannen die de afgelopen dagen strohoedjes en selfie sticks verkochten, stonden nu op strategische plekken met paraplu’s. Omdat het regende, was ik blij verrast dat we bij het paleis een shortcut mochten nemen. De hosts en hostesses leren snel, dacht ik, maar toen bij de volgende controle mijn appel uit mijn tas werd gehaald, wist ik weer waar ik was. Ik pakte mijn appel terug en bleef net zo lang staan tot het lastig werd en ben in het onduidelijke gedrang dat vervolgens ontstond maar naar binnen gelopen. Met appel.
Voor aanvang van Jacques Audiards Dheepan las ik de eerste recensies van Love op mijn telefoon. En dat de film ruim een uur later was begonnen — de Franse slag zullen we maar zeggen. God, wat was ik blij dat ik gisteravond naar huis ben gegaan, want nu was ik nog enigszins fris en fruitig.
Oorlog
Dheepan is overigens niet Audiards beste; het is een behoorlijk indringend drama over drie vluchtelingen uit Sri Lanka, die moeten doen alsof ze een gezin zijn om in een Parijse buitenwijk het hoofd boven water te houden. Daarna in een draf naar Salle Bazin, een verdieping hoger, dwars door wat koordjes en langs bewakers — je hebt van die dagen. En dat voor Love van Gaspar Noé: kinderachtig gedoe in 3D, met een enkele geinige scène. Als Murphy, het Amerikaanse joch dat in Parijs films wil maken met bloed, sperma en tranen, naar een Franse galeriehouder roept dat hij een pussy is, en dat de Fransen sinds 1918 geen oorlog meer hebben gewonnen, bijvoorbeeld. En als Murphy zijn stijve piemel in 3D in de richting van de zaal duwt. "I’m a dick. A dick has no brain. A dick has only one purpose: to fuck. And I fucked it all", zegt Murphy. Het is een redelijk adequate samenvatting van Love.
Snel een hamburger gegeten, en ruim op tijd naar de persconferentie. Ik zat even helemaal alleen op eerste rij, maar ik moest toch een stoel opschuiven, want uitgerekend mijn plek was aan iemand anders toebedacht. Aan wie dan?, wilde ik weten. Dat wist het meisje ook niet, maar ik moest toch opschuiven. Ze plakte een A4-tje met ‘RESERVÉ’ op de stoel, dat drie minuten later weer werd weggehaald, waarna ik weer een stoel opschoof. Dat had ik beter niet kunnen doen, want even later kwam perschef Christine Aimé me vragen of ik een stoel kon opschuiven omdat de Braziliaanse producent Rodrigo Teixeira op mijn stoel moest zitten. Ondanks mijn autoriteitsprobleem heb ik het maar gedaan…
Handtekening
De persconferentie was suf, ik vroeg me alleen af hoe het kwam dat de mooie, bepaald niet verlegen hoofdrolspeelster Aomi Muyock drie tanden miste…
Buiten was het alweer gestopt met regenen. Interviews gedaan met Paolo Sorrentino en Jia Zhangke. Toen we op Jia aan het wachten waren, zat een aantal collega’s te klagen over het gebrek aan ruimte in hun krant voor moeilijke films. Op mijn niet eens zo lullig bedoelde vraag wat zie hier dan deden, kwam geen antwoord.
Voice-over
De altijd onderhoudende Christaan de Schutter nog even gesproken in het Belgische Paviljoen en eindelijk ontdekt wie Ian Somerhalder is. Ik had eerlijk gezegd nog nooit van hem gehoord, maar voor mijn 14-jarige dochter moest ik een foto van hem maken of een handtekening regelen. Het werd een foto van een foto uit de Gala. Somerhalder was in Cannes met Nikke Reed, bekend van de Twilight-saga.
’s Avonds naar Valley of Love van Guillaume Nicloux: een draak, maar dat was eigenlijk al duidelijk door het publiciteitsmateriaal. En daarna nog naar Visita ou memórias e confissoes, een nagelaten film van Manoel De Oliveira, die eerder dit jaar op 106-jarige leeftijd overleed. Bij de ellenlange inleiding van de directeur van de Portugese Cinematheque was ik al bijna in slaap gevallen, maar de film — "een film van mij over mij", aldus De Oliveira in voice-over — was ontroerend mooi!
Jan Pieter Ekker