Amsterdam eert Wim Verstappen met eigen plantsoen

Gisteren zette burgemeester Eberhard van der Laan zijn handtekening en was het daarmee officieel: Amsterdam krijgt een Wim Verstappenplantsoen. Begin dit jaar verscheen de eerste biografie over de roemruchte regisseur/producent/scenarist. Dit is het eerste stuk openbare ruimte dat hij naar zich vernoemd krijgt.

Wim Verstappen (1937-2004) maakte deel uit van de later invloedrijke generatie die medio jaren zestig studeerde aan de Filmacademie in Amsterdam. In 1966 debuteerde hij als regisseur met het curieus getitelde De minder gelukkige terugkeer van Joszef Katus naar het land van Rembrandt. Al snel sloeg hij de handen ineen met Pim de la Parra en als ‘Pim & Wim’ leverden het duo de ene speelfilm na de andere af. Klassiek in meerdere opzichten is Blue Movie (1971), met een blote Carry Tefsen (de latere Mien Dobbelsteen) en een hoop expliciete seks, die ervoor zorgde dat de filmkeuring voor volwassenen werd afgeschaft.

Behalve als regisseur en producent zette Verstappen zich ook op andere manieren in voor de Nederlandse filmcultuur. Hij stond aan de wieg van tijdschrift Skoop, waar hij jarenlang gedetailleerde filmanalyses publiceerde. Hij richtte auteursrechtenorganisatie Sekam op en voerde een succesvolle lobby voor het behoud van aftiteling van films op tv. In 1992 kreeg verstappen de Dutch Filmmuseum Award. Drie jaar later volgde een Gouden Kalf voor zijn gehele oeuvre. Wie Verstappens levenswandel wil teruglezen kan dat doen in de biografie Circus Bloteman van Ruud dan Drijver.

Het plein dat Verstappen naar zich vernoemd krijgt, ligt op IJburg-West, een stuk stadsuitbreiding waar nog volop gebouwd wordt. Op IJburg is een groot deel van de infrastructuur vernoemd naar beroemde fotografen en filmmakers — voorbeelden zijn de Maria Austriastraat en de George Sliekerkade. Vier jaar geleden werd er ook een film- en fotografiefestival opgericht, IJFFF, maar dat beleefde tot nu toe maar één editie. Er wordt nu gewerkt aan een doorstart, die volgende zomer moet plaatsvinden.

Edo Dijksterhuis