Acht keer terug naar de Nihilistic Nineties

Geweld dat zo buitensporig is dat het cartoonesk wordt. Snedige dialogen die druipen van het cynisme. Coole gangsters en nog coolere soundtracks. Het zijn de hoofdingrediënten van wat begin jaren negentig de boeken inging als Nouvelle Violence. LAB111 in Amsterdam laat de komende anderhalve maand acht cultklassiekers uit die tijd voorbijkomen onder de kop Nihilistic Nineties.

Zoals met iedere selectie ontbreken ook hier een paar voor de hand liggende titels die het eigenlijk verdienen weer eens vertoond te worden. Het beklemmende Irréversible van Caspar Noé bijvoorbeeld, Baise-moi van Virginie Despentes en Coralie Trihn Thi of Twentynine Palms van Bruno Dumont. Maar het meesterlijke C’est arrivé après de chez vous is gelukkig wel geprogrammeerd. De film van Rémy Belvaux, André Bonzel en Benoît Poelvoorde stond aan het begin van de Nouvelle Violence en deelde in 1992 een stevige kaakslag uit. In deze mockumentary volgt een filmploeg een gewetenloze dief en moordenaar en raakt gaandeweg zelf het morele spoor bijster.

C’est arrivé après de chez vous is op 14 augustus de afsluiter van Nihilistic Nineties. Het startschot wordt gegeven door Pulp Fiction, verreweg de bekendste film uit het Nouvelle Violence-tijdperk. Quentin Tarantino’s non-lineaire verhaal over geweld en verlossing wordt gedraaid op 26 juni.

Dat Nouvelle Violence ondanks de Franse benaming ook internationaal weerklank vond, wordt mooi weerspiegeld in het LAB111-programma. Vijf van de films is van Amerikaanse makelij, de rest Europees. Naast Pulp Fiction is ook Dogma van Kevin Smith te zien, plus nagelbijter Se7en, drugstrip Fear and Loathing in Las Vegas en The Usual Suspects, met een geniale rol van Kevin Spacey die een onnavolgbaar verhaal aan elkaar breit over de mysterieuze übercrimineel Keyzer Söze.

Lock, Stock and Two Smoking Barrels behoort tot het beste wat Guy Richie heeft gemaakt. Alleen al de dialogen in zwaar Cockney zijn de moeite waard om nog eens te horen. Het programma wordt vervolmaakt met Lola rennt van Tom Twyker. Misschien niet helemaal Nouvelle Violence maar met een adrenalinegehalte dat hoog genoeg is om vooraf een waarschuwing voor pacemaker-dragers af te geven.

Edo Dijksterhuis