69ste editie Filmfestival van Cannes van start

Voordat volgend jaar de jubileumeditie van het Festival van Cannes plaatsvindt, zijn de vooruitzichten voor de 69ste editie dit jaar bijzonder gunstig. Al garanderen alle bekende namen in competitie nog steeds niets.

Het 69^ste filmfestival van Cannes trapt vandaag af met Cafe Society van Woody Allen. Een milde, nostalgische romance met Jesse Eisenberg en Kristen Stewart tegen het decor van swinging thirties L.A. en New York. Afgezonderd van Blue Jasmine Allens meest oprechte en complete film sinds Scoop uit 2005, ook al klinkt zijn eigen voice-over hier en daar gehaast. ‘Leef elke dag alsof het je laatste is’, haalt een van de personages iemands moeder aan, ‘en op een dag krijg je gelijk.’ Aan komische timing is Allen niets verloren, het leven is ook nog net zo zinloos in zijn ogen maar hij lijkt er net iets meer van te genieten. Dat kan volgend jaar trouwens weer anders zijn, wanneer hij ongetwijfeld weer een nieuwe film naar Cannes brengt.

Weet Cannes nog te verrassen, vroeg de Vlaamse krant De Morgen zich gisteren af. Is het festival niet voorspelbaar aan het worden met steevast de grote namen in competitie en buiten competitie? Woody Allen, Pedro Almodóvar, Asghar Farhadi, Bruno Dumont, de Dardennes, Ken Loach. Komedies zitten zelden in competitie, maar Bruno Dumont belandt opvallend genoeg meteen in competitie met zijn komedie La moute. Gebeurt dat allemaal niet te vanzelfsprekend? "Je vraagt het Louvre toch ook niet de Mona Lisa van de muur te halen", pareerde artistiek directeur Thierry Frémaux de kritiek. Het doet er natuurlijk niet toe. Net zo min als grote namen garanderen dat het een sterke editie wordt, garanderen ze ook niet dat het een voorspelbare editie wordt. Ook Dumonts komedie kan voor verrassingen zorgen. Farhadi kan compleet uit de bocht vliegen en Ken Loach kan totaal geradicaliseerd zijn.

Je weet het niet. Cannes heeft veel gezichten. Het is een Grote Vriendelijke Reus, een Money Monster, een Café Society, een American Honey, een Salesman, een Elle en een Land of the Moon, om een paar titels in en buiten competitie te noemen. En natuurlijk is het Juste la fin du monde, zoals het dat elk jaar is. Eén ding is wel duidelijk: de grote thema’s zijn afwezig uit de competitiefilms. Alleen Sean Penns The Last Face voert een hulporganisatie in Liberia op, maar vooral als context voor een romance. Verder zijn vluchtelingen, politiek extremisme en economische crises niet vertegenwoordigd in de films die kans maken op een Palme d’Or.

Behalve een groot interview met Woody Allen die voor de derde keer de openingsfilm levert, publiceert de gratis in Cannes verspreide Hollywood Reporter deze week een opvallend artikel voor een entertainment vakblad. Als u zich ooit afvroeg hoe buitenlandse sterren als Hugh Jackman of Justin Bieber zo makkelijk Amerikaans staatsburger worden terwijl anderen jaren moeten wachten, dan is dit het antwoord: O-1B.

‘O-1B is een exclusief programma dat vergeleken met andere visa-programma’s van het Department of Homeland Security extreem efficiënt en effectief is. Zie het als de VIP behandeling voor immigranten’, schrijft THR. Terwijl politieke debatten over immigratie steeds grimmiger van toon worden, komen sterren via de achterdeur gemakkelijk het land binnen. Een klein groepje van ‘minder dan tien’ advocaten in Hollywood specialiseert zich als O-1B fixers die sterren soepel langs de verschillende instanties loodsen. Die kunnen zich vaak al na twee weken officieel Amerikaan noemen, waar mensen die voor oorlog vluchten soms jaren moeten wachten voordat ze de uitslag krijgen. En dan nog kan die negatief uitvallen.

Methoden om de boel te versnellen zijn aanbevelingen van Amerikaanse collega’s (‘Als je Dustin Hofman in een brief laat zeggen dat een acteur fantastisch is, luisteren daar veel mensen naar’), het winnen van prijzen en zorgen dat er veel over je geschreven wordt. ‘Positief, negatief, maakt niet uit, zegt een geïnterviewde advocaat, ‘we kunnen alles gebruiken.’ En dan is er nog een aanbeveling van de Alliance of Motion Picture and Television Producers, de heilige graal voor Hollywoodimmigranten. Navraag van THR leerde dat het aantal aanvragen in de sector de laatste vijf jaar verdubbeld is. In 2015 waren dat er 3.000.

Geef het een naam. The fast track. Zo gaan die dingen. Een grote vriendelijke reus voor vrienden. Steven Spielberg ontdekte Alden Ehrenreich op een feest, nodigde hem uit voor een gesprek bij Dreamworks en introduceerde de jonge acteur bij Francis Ford Coppola. Die gaf hem zijn eerste prominente rol gaf in Tetro, tegenover Vincent Gallo. De pers was enthousiast. Een jaar later figureerde de acteur een kleine rol in Somewhere van dochter Sofia Coppola. Andere kleine rollen volgden. En toen die ene grote rol, als Hobbie Doyle in Hail, Ceasar! van Joel en Ethan Coen. Afgelopen week werd bekend dat Ehrenreich de nieuwe Han Solo wordt in een Han Solo standalone, een spin-off van Star Wars. De opvolger van Harrison Ford. Een ster van een nieuw tijdperk.

Vanzelfsprekend is dat vooral de eigen verdienste van Alden Ehrenreich. Maar het helpt als de grote vriendelijke reus je vriend is.

Ronald Rovers