Tessa Schram over Kappen

Op jonge leeftijd speelde ze bijrollen in de filmproducties van haar ouders Dave Schram en Maria Peters, nu staat ze zelf aan het hoofd van de populaire Carry Slee boekverfilmingen. Haar tweede lange speelfilm in de reeks is Kappen!, over jongensdynamiek, groepsdruk en jezelf durven zijn. "Jongeren zijn een heel eerlijk publiek. Ze vinden het of tof, of niet."

Je kan het vroege succes van Tessa Schram gemakkelijk als een gevalletje van geluk beschrijven. Na de filmacademie nam zij al snel de regiestoel van de Carry Slee boekverfilmingen over van haar ouders. Al zijn beschuldigingen van nepotisme moeilijk te rechtvaardigen, want Schram heeft een grote verantwoordelijkheid gekregen: ze staat nu aan het roer van een van de meest populaire Nederlandse filmreeksen. Na het uitermate succesvolle Spijt! nam ze de boel vakkundig van haar vader over met Pijnstillers, een intiem drama over een puberende jongen die op zoek gaat naar zijn echte vader, terwijl de gezondheid van zijn moeder drastisch achteruit gaat. Die film volgt Schram nu op met Kappen!, waarin een vriendschap dreigt te breken onder de druk van jaloezie, haantjes gedrag en zinloos geweld. 

Hoi Tessa, jouw tweede lange speelfilm is alweer een Carry Slee verfilming. Voelde het alsof je deze keer beter voorbereid was op zo’n productie? "Ik moet eerlijk zeggen dat ik het best lastig vond om mijn tweede film te maken. Je eerste film is namelijk altijd je eerste, die heeft een speciaal aura. Bij je tweede is dat een ander verhaal. Dan wil je het eigenlijk net zo goed doen, zo niet beter. Dit was voor mij ook een lastig verhaal, want het gaat over de vriendschap tussen drie jongens, waar een slechterik tussenin komt te staan. Ik dacht: kan ik dat wel, een jongensvriendschap verfilmen?"

Op welke manier heb je research gedaan naar die jongensvriendschappen? "Het was uiteindelijk  makkelijker dan ik dacht, omdat de acteurs al een soort dynamiek met zich meebrachten. Ik heb ook filmvoorbeelden gekeken waarin jonge jongens heftige gebeurtenissen verwerken. Mean Creek van Jacob Estes was een groot voorbeeld, net als Stand By Me van Rob Reiner."

Om even Matthew McConaughey uit Dazed & Confused te parafraseren: terwijl jij ouder wordt, blijft jouw doelgroep (de Carry Slee-lezers) rond dezelfde leeftijd. Welke rol speelt jouw leeftijd in het maken van deze films? "Dat vind ik moeilijk om te zeggen. De manier waarop je in het leven staat bepaalt natuurlijk hoe je naar het leven kijkt en hoe je dus een doelgroep benadert. Ik denk inderdaad dat als je dichterbij een doelgroep zit, je emotioneel je beter in die doelgroep kan verplaatsen. Aan de andere kant is er ook iets voor te zeggen dat als je ouder bent je objectiever naar die doelgroep kan kijken."

Zie je jezelf dus als een soort brug voor jouw doelgroep tussen de wereld van de pubers en de volwassenen? Ik vind het wel een heel bijzondere leeftijd. Ik zie nu ik ouder ben in dat je jezelf op je zestiende volwassener inschat dan je eigenlijk bent. Tegelijkertijd krijg je wel voor het eerst met volwassen problematiek te maken krijgt. Vroeger haalde ik veel uit de boeken van Carry Slee en ik vind het fijn om nu ook iets voor jongeren te kunnen maken. Jongeren zijn namelijk een heel eerlijk publiek. Ze vinden het of tof, of niet."

Je bent nu jouw volgende speelfilm aan het draaien: 100% Coco. Dat is een jongerenboek van Nikki Smit die meer op meisjes is gericht die van mode houden. Hoe is het om zo’n verhaal te verfilmen? "Ik ben van na de generatie die deze boeken leest. Toch is het erg leuk om eens een film te maken voor een doelgroep die net een slagje jonger is. Het zijn vooral meisjes die naar de brugklas gaan die deze boeken lezen en dat is een interessante leeftijd. Ik weet nog goed dat ik  naar de brugklas ging. Ik had Harry Potter kaftpapier en een joekel van een rugtas en ik keek op tegen alle oudere kinderen kijkt — in mijn ogen volwassenen. Toen dacht ik: hoe ga ik deze schooltijd overleven? Dat vind ik een mooi moment in je leven dat erg herkenbaar is voor velen."

Tot nu toe heb je alleen lange speelfilms gemaakt voor een jongere doelgroep. Hoe vind je dat? "Ik vind het erg leuk om films voor jongeren te maken, maar ik zou ook wel eens wat voor een oudere doelgroep willen maken. Wat mij betreft hangt het van het verhaal af. Als het verhaal op een bepaalde manier kan raken, dan mag het elk verhaal zijn, ongeacht doelgroep. Ik denk alleen niet dat ik goed in het horrorgenre zou kunnen werken. Dat vind ik moeilijk want ik kijk niet zo veel horror. Ik zou het lastig vinden om met zo’n suspense te werken. Kappen! heeft wel wat spannende momenten, maar niet met jump scares, enge beelden of in your face horror. Ik denk niet dat ik daar thuis in zal zijn. Ik hou meer van het drama en de humor. Of dat nou voor volwassenen of kinderen is, dat is me om het even."

Kappen! draait vanaf 15 december in de bioscoop.

Hugo Emmerzael