Maurice Trouwborst over Dames 4

De Filmkrant interviewt de regisseurs van de Telefilms. Maurice Trouwborst maakte de komedie Dames 4: “Mijn generatie filmmakers vertelt eerlijk over zichzelf. We de-romantiseren ons leven. Ik hou van ongemakkelijkheid. Moeizame, sociale interactie. Het meest lullige conflict.”

In Dames 4 richt de dertigjarige Wyne (Hannah van Lunteren) een vrouwenvoetbalteam op. Om haar vriendinnen met babyfever uit het burgerlijke gezinsleven te trekken én om vast te houden aan het rondneukende, bierdrinkende twintigersbestaan. Heb jij moeite met opgroeien? "Dit is een autobiografisch verhaal van mijn scenarist Lotte Tabbers. Toen ze de dertig passeerde, heeft zij ook een voetbalteam opgericht. Maar er zit van ons allebei veel in. Op een zeker moment schopt Wyne stennis op een verjaardagsfeest – dat was een ruzie tussen mij en mijn zus. Ik vond het moeilijk dat de hele wereld om de kinderen draaide. Het is een gek besef dat je opeens niet meer de jongste en belangrijkste bent."

Door de realistische stijl is de humor subtiel. Waarom? "De thematiek lijkt op die van de blockbuster Bridesmaids. Je loopt het risico dat het plat en clichématig wordt. Daarom wilde ik dit Hollywoodverhaal verpakken in een Europese, realistische stijl. In plaats van de humor in de montage te creëren, zoals bij de meeste komedies gebeurt via slimme timing, probeerde ik zoveel mogelijk grappen in de shots zelf te stoppen. Dit is de meest onromantische versie van deze vertelling. Hard licht, weinig make-up en onflatteuze kleding. Alles is nietszeggend. De acteurs moesten klein spelen en zo min mogelijk hun best doen. Dan kom je het dichtstbij. Ryanne van Dorst speelt de lompe, nieuwe huisgenoot van Wyne. Zij is  geen actrice, maar een rockster die ik ken uit Rotterdam. Tijdens het schrijven had ik haar al voor ogen. Haar rol had een karikatuur kunnen worden, maar doordat ze zo oprecht is, krijgt ze iets kwetsbaars en ga je van haar houden."

Je hebt een hang naar realisme in een fictieve setting. Je afstudeerfilm Jef. ging over de acteur Bartho Braat, die Jef Alberts speelde in de soapserie Goede tijden, slechte tijden en in Stalker speelt de cabaretier Wart Kamps een variatie op zichzelf. "Beroemde acteurs houden me in fictiefilms op afstand. Ik kijk in eerste instantie naar hen en pas daarna naar hun personages. Dames 4 viel tussen wal en schip toen we poogden hem in de bioscoop te krijgen: hij was te commercieel voor kleine distributeurs en de grote distributeurs vonden de cast niet bekend genoeg. Ik zou dolgraag met grote namen werken, mits ze zichzelf spelen. Momenteel werk ik aan een project waarvan Het bombardement de aanleiding was. Een film over film. Stel, een steractrice als Halina Rijn of Carice van Houten wil à la Angelina Jolie serieuze films gaan regisseren. Ze raakt in een conflict met haar producent: die wil de film wel maken, maar slechts wanneer BN’er als Jan Smit de hoofdrol speelt."

Wyne weigert zich te voegen naar de conventionele burgerlijkheid. Het hoort bij het dertigersdilemma: je moet grote beslissingen nemen die de rest van je leven bepalen. Wat vind je daarvan? "Dat is een illusie. Op je vijftigste kun je alles nog omgooien. En toch hebben mensen het gevoel dat ze vanaf hun dertigste moeten beslissen wat hun leven gaat worden. Bij mannen en vrouwen speelt het verlangen naar kinderen op. Waar Dames 4 over gaat, is de weerzin jegens dat inplannen. Wyne wil dat niet. Ze ziet haar vriendin veranderen doordat die zich nestelt. Wat mij vooral tegenhoudt is dat de wereld een rare, nare plek is. Er gebeurt onveilige shit, er is oorlog. Als ik er niets van begrijp, hoe moet ik dan het weloverwogen besluit nemen om een kind op de wereld te zetten? Is dat wel verantwoordelijk? Ik heb een paar vrouwelijke kennissen die nu niet zozeer op zoek zijn naar liefde, maar naar de vader van hun kinderen. Dat verbaast me."

Niet echt romantisch. Is romantiek over de liefde alleen iets van twintigers? "Niet exclusief, al vermoed ik dat de druk rond je zesendertigste hoog is. Romantiek verdwijnt wel naar de achtergrond naarmate je langer bij elkaar bent. Je kent elkaar door en door en soms ga je je een beetje vervelen.  Je bedenkt steeds manieren om elkaar vermaken. Via domme koosnaampjes en alter ego’s ontwikkel je een eigen taal. Mijn scenarist en ik zijn inmiddels uit elkaar, maar we waren vroeger een stel. We doen nog vaak stemmetjes en typetjes met elkaar. Die grappen zijn blijvend."