Rafi Pitts over The Hunter

Rafi Pitts is sinds zomer 2009 niet meer teruggeweest in Iran. Het geeft zijn film The Hunter een onverwacht politieke lading. "Het is tamelijk shockerend als je een fictiefilm maakt die vlak voor je neus in de werkelijkheid explodeert."

The Hunter is een klassieker. Het uitgebeende verhaal van een man die jaagt en opgejaagd wordt. Tegen de achtergrond van een politiek turbulente tijd in Teheran. De film ging al in 2010 in première op het Filmfestival Berlijn, en wint met elke nieuwe ontwikkeling in Iran aan betekenis. We skypen vanuit een Weens internetcafé met regisseur Rafi Pitts, die in Roemenië is om een script te schrijven.

Waar gaat uw nieuwe film eigenlijk over? Over een man die de grens niet over kan. Die dus nooit vanuit Wenen met Boekarest kan skypen en de volgende dag weer in Parijs of Amsterdam zijn.

Terug naar The Hunter. Die film heeft de afgelopen jaren aan betekenis gewonnen. Kun je je voorstellen hoe confronterend dat is? Oorspronkelijk ontstond The Hunter uit een verhaal dicht bij mezelf. Ik, die de hele tijd taxi’s nam in Teheran, en in Teheran nemen vaak verschillende mensen tegelijk een taxi, en dan ontstaan er allerlei gesprekken en verhalen. Nu viel het me op hoe stil iedereen was. Terwijl Iraniërs toch een praatgraag en luidruchtig volk zijn. Zo begon ik te fantaseren. Over wat er zou gebeuren als een maatschappij collectief z’n houvast zou verliezen. En dat bracht ik terug tot het meest primaire verlies, dat van mensen van wie je houdt.

Ik moest ook aan Drive denken. Dezelfde ingehouden emotie. Ik noem hem liefkozend mijn neorealistische western. De stijl komt voort uit het onderwerp, uit de mensen, die steeds minder kunnen zeggen, over een maatschappij op de rand van een explosie. Toen ik de film schreef was iedereen nog hoopvol en dacht dat Mousavi de verkiezingen zou winnen. Maar tegen de tijd dat ik van de censor toestemming kreeg om te filmen was er in Iran veel onderhuidse spanning opgekropt. Het is tamelijk shockerend als je een fictiefilm maakt die vlak voor je neus in de werkelijkheid uiteenspat.

Dana Linssen