John Krokidas en Daniel Radcliffe over Kill Your Darlings

John Krokidas, net 40, verfilmde voor Kill Your Darlings de universiteitsjaren van een groepje jonge creatievelingen dat later bekend zou worden als de Beat Poets. Met in de hoofdrol de voormalige Harry Potter-ster Daniel Radcliffe als een piepjonge Allen Ginsberg.

Door Boyd van Hoeij

Het lukte John Krokidas om voor zijn regiedebuut een flink aantal acteurs van naam te strikken. Naast Daniel Radcliffe spelen ook Michael "Dexter" C. Hall (Dave Kammerer), Jack Huston (Jack Kerouac) en Ben Foster (William S. Burroughs) mee, terwijl de rol van Lucien Carr wordt gespeeld door Dane DeHaan, binnenkort ook te zien in The Amazing Spider-Man 2 en als James Dean in de nieuwe Anton Corbijn.
Carr was de jonge leeftijdgenoot en briljante redacteur van de Beats voor wie Ginsberg als een blok zou vallen. Carr was ook degene die Kammerer, die ook al een oogje op Carr had, zou vermoorden.

Heeft u als regisseur van dit jeugdrelaas rekening willen houden met het feit dat iedereen weet hoe het Ginsberg, Kerouac, Burroughs en Carr uiteindelijk in het leven zou vergaan? Krokidas : "Austin Bunn, mijn co­scenarist, en ik hebben echt moeten zeggen tijdens de scenariofase: ‘We moeten niet denken aan wat we over de oudere personages weten of wat we aan deze mannen bewonderen.’ Eerder het tegenovergestelde, we hebben geprobeerd om het mes in hun biografie te zetten en alles wat na het verhaal dat je in de film ziet gebeurt, er echt buiten te laten. Ik wilde absoluut geen scène waarin Kerouac zegt: ‘Goodbye guys, I’m going on the road!’ Onze Ginsberg is een onzekere, Joodse, in de kast zittende jongeman uit de arbeidersklasse van New Jersey die schoorvoetend zijn universiteitscarrière begint. Verder niets. Hij wist niet eens wat hij later wilde worden en daarom kan iedereen zich ook met deze Ginsberg identificeren; we hebben allemaal die onzekerheid gekend. Dat was ook het idee achter de keuze voor Radcliffe, ik wilde niet iemand die eruit zou zien als een jongere versie van de zestigjarige Ginsberg die we allemaal kennen."

Ginsberg is duidelijk hoteldebotel van Carr, maar of het ook écht wederzijds is houdt u in het midden… "Ik denk dat we allemaal wel, toen we achttien of negentien waren, verliefd zijn geweest op een heel mooi maar ook heel moeilijk iemand die eigenlijk bij voorbaat onbereikbaar is. In mijn geval ging het om echte liefde, maar ook ik was zo jong en naïef dat ik probeerde om precies de persoon te zijn die de ander lief zou kunnen hebben. Ik heb Carr nooit ontmoet en weet ook niet of hij zichzelf als biseksueel of homo of hetero zou omschrijven (hij zou later met een vrouw trouwen en kinderen krijgen) en daarom heb ik geprobeerd duidelijk te maken dat het verhaal vanuit het gezichtspunt van Allen wordt verteld: hij weet het namelijk ook niet. Het belangrijkste was om te laten zien dat ze elkaar, misschien op verschillende vlakken, nodig hadden, maar dat het ook een heel ongezonde relatie was, alhoewel niemand kon weten dat Carr zo ver zou gaan dat hij Kammerer zou vermoorden."

Het vreemde aan het hele verhaal is natuurlijk dat het juist de moordenaar is die iedereen aanspoorde om te schrijven… "Precies, hij heeft de Beats aan elkaar voorgesteld en is met het idee van een ‘revolutie’ op de proppen gekomen. In de dagboeken van Allen beschrijft hij het soort lange gesprekken die iedere negentienjarige universiteitsstudent heeft over kunst, schoonheid, liefde en de waarheid en wordt het duidelijk dat Allen ook geprobeerd heeft Carr aan te sporen om zelf dingen te schrijven. Carr zou uiteindelijk een redacteur en persagent worden, maar hij was de eerste muze van de Beats, nog voor Neil Cassady. Een interessant feitje dat we in onze research ontdekten, is dat veel van de boeken die Carr aan de Beats liet lezen ter inspiratie in eerste instantie door Kammerer aan Carr waren gegeven. Dus Kammerer moet eigenlijk ook gezien worden als een van de voorvaderen van de New Vision en de Beats."

Er is een montagescène waarin u drie verhaallijnen bij elkaar laat komen: de moord op Kammerer, de eerste seksuele ervaring van Ginsberg, en Kerouac die van een op het slagveld overleden vriend hoort. Seks en dood komen hier heel dicht bij elkaar… "Ik heb niet expres een fuck/death montage willen maken, als je dat bedoelt, haha! Interessant is dat de cruciale momenten in hun levens vrijwel tegelijkertijd plaatsvonden. Burroughs begon met heroïne te experimenteren, wat een grote invloed zou hebben op zijn artistieke output en parcours. Jack, die na zijn broer ook zijn beste vriend verloor aan oorlogsgeweld, heeft daar zo’n emotionele opdonder van gekregen dat hij erdoor is gaan schrijven. De ontdekking van seks is voor Ginsberg natuurlijk van enorme invloed geweest op zijn latere dichtwerk. Allemaal hadden ze dus zo’n scharniermoment waardoor ze verplicht werden zich te realiseren wat voor soort mensen ze waren, wat belangrijk voor hen was én hoe ze daar uiting aan konden geven. Door ze naast elkaar te zetten kun je laten zien dat het absoluut uitzonderlijk was dat al deze dingen in slechts anderhalf jaar tijd gebeurd zijn. Alle personages worden geconfronteerd met iets wat ervoor zorgt dat ze uiteindelijk de volwassenen die ze moeten worden, kunnen worden."

Daniel Radcliffe

De 24-jarige Radcliffe kan het na acht Harry Potter-films eindelijk eens over een andere boeg gooien. En een Amerikaanse homodichter uit de jaren veertig is — ondanks toch weer die bril — inderdaad iets heel anders.

Lucien Carr had zelf misschien niet veel schrijftalent maar was wel de persoon die ervoor zorgde dat alle andere Beats begonnen met schrijven. Is wat Carr deed een beetje te vergelijken met het werk van een regisseur? Radcliffe: "Ja, absoluut. Een goede regisseur duwt je in de juiste richting, alhoewel iedere acteur er zijn eigen methodes op nahoudt. John Krokidas vergelijkt het vaak met het koken van een zevengangendiner: je moet alle verschillende bereidingswijzen en kooktijden van de acteurs kunnen overzien om alles op tijd, gaar en warm op tafel te kunnen zetten. Sommige acteurs hebben constant feedback nodig, ikzelf ook. Toen ik klein was hadden alle regisseurs constant de neiging om tussen shots met feedback te komen. Dus nu, als ik niets hoor, denk ik al snel dat er iets mis is, alhoewel het vaker betekent dat alles eigenlijk prima ging. Wat zo interessant aan Carr was, is dat hij nooit een schrijver is geworden maar wel een fantastische redacteur van andermans werk. Hij had heel duidelijk het talent om mensen te inspireren en om het werk wat ze afleverden nog beter te maken. Maar zelf schreef hij niets, wat denk ik wel een probleem voor hem is geweest, qua ego. Wanneer Carr in de gevangenis tegen Allen zegt: ‘Ze willen een schriftelijke verklaring’, dan is dat voor hem natuurlijk verschrikkelijk — want hij is doodsbang zelf een pen op papier te zetten. Regisseurs doen daarentegen wel meer dan Carr deed; als ik aan John denk en hoe hij met de acteurs op de set werkte, dat was fantastisch. Zelfs mensen als Jennifer Jason Leigh (die Ginsbergs moeder speelt), die toch met heel veel grote regisseurs heeft samengewerkt, dachten volgens mij: die John weet echt waar ‘ie mee bezig is. Ik zeg zelf altijd dat hij een diploma in ‘mensenkunde’ heeft want hij weet precies wat elke acteur nodig heeft, wat ‘m op gang brengt of juist bang maakt."

Wat was dat voor u? "Ik denk dat ik wel een beetje een probleem heb met de gedachte dat mensen denken dat ik gewoon mazzel heb gehad en dat ik er een beetje voor spek en bonen bijzit. Het is waar dat ik natuurlijk heel veel geluk heb gehad, maar ik wil ook zo hard werken dat iedereen zal denken dat ik het recht heb verdiend om te doen wat ik doe. Dat werkt heel motiverend. Op de set van Kill Your Darlings heb ik het over een heleboel specifieke emotionele dingen gehad met John waar ik hier, als je het niet erg vindt, verder niet op in zal gaan. Maar laten we zeggen dat ik hem een heleboel munitie heb gegeven die hij vervolgens tegen mij heeft kunnen gebruiken. En natuurlijk kwam hij altijd met precies de juiste dingen op de proppen voor de scènes die we aan het filmen waren."

Een soort manipulatie, maar met een artistiek doel? "Precies. In een van de sleutelscènes laat Carr Allen alleen achter en barst Allen dan ook in huilen uit. Ook voor deze scène gebruikte Krokidas een trucje en dat was ook wel nodig, want diezelfde scène had ik tijdens de audities voor Carr denk ik al met wel acht verschillende acteurs gespeeld. Dane had ‘m ook al verschillende keren moeten doen tijdens de audities. Dus toen het tijd was voor de opnames waren we best wel bang dat deze scène te geforceerd en routineus zou worden, wat natuurlijk funest is voor zo’n groot emotioneel moment. John wist hier wel iets op: hij heeft de hele crew de kamer uit gestuurd en mij toen apart genomen en gezegd dat ik maar één doel had, namelijk ervoor te zorgen dat Carr de kamer nooit zou verlaten. Daarna zei hij iets tegen Dane, ik weet nog steeds niet precies wat, en toen heeft hij ons de hele scène laten improviseren, zonder enig respect voor de tekst. In dertig seconden stonden we allebei keihard te janken. Zoiets is als acteur een fantastisch mooi moment. En het grappige was dat John heel snel de kamer uit moest rennen om de crew weer naar binnen te loodsen om alles te filmen."