IFFR 2012: Omgekeerde road movie

In het mooie, subtiele Chileense debuut De jueves a domingo, genomineerd voor de Tiger Awards van 2012, gaat een gezin een lang weekend weg. Het zal de laatste reis zijn die ze als gezin samen maken.

Hoe kwam je op het idee om het einde van een huwelijk te bekijken vanaf de achterbank van de auto, waar de kinderen zitten? Al tijdens het schrijven wist ik dat alles zich in de auto zou afspelen. Ik moest denken aan die lange reizen op de achterbank, waar je allerlei dingen ter ore komen maar weinig kan zien; dat gevoel om een beetje verwijderd te zijn, kijkend naar de rug van je ouders. In mijn film is niet per se de aanstaande scheiding belangrijk, maar vooral die blik vanaf de achterbank, het gevoel dat je iets alleen in fragmenten te weten komt. De huwelijkscrisis voltrekt zich met een ingehouden traagheid, zodat we de situatie nooit volledig kunnen begrijpen.
Ik zie de auto zelf als een cinematografische ervaring, een ingelijste reis, bepaald en begrensd door de ramen. Dit komt overeen met de onvolledige blik van de kinderen. De crisis van het echtpaar wordt niet frontaal getoond. Het kinderperspectief is er één van een afstandje, zodat ze niet in staat zijn om alles te overzien en te bevatten.

Elk gezinslid is tijdens de gezamenlijke reis op weg naar een andere plaats, al was het maar in gedachten, kun je daar iets over vertellen? De vader koerst op een breuk af en heeft zijn hoop gevestigd op een stuk land dat hij erfde, alsof er een verborgen oplossing ligt in dat verre oord. Ana, de moeder, is juist op zoek naar een onbestaande plek waar de dingen weer worden zoals ze waren. Ze heeft een zekere hoop dat dit niet hun laatste reis zal zijn. Maar gaandeweg dringt de ernst van de verwijdering tot haar door. Het wordt langzaamaan duidelijk dat ze niet kunnen ontsnappen aan hun crisis, en dat het gebrek aan communicatie en eenzaamheid hen overal volgt. De kinderen willen alleen maar naar het strand. Dochter Lucía hoopt te leren hoe ze zelf moet rijden, ze wil in de copilootstoel zitten en onafhankelijk worden.
Ik zie deze film als een omgekeerde road movie, wat telt is wat er wordt achtergelaten, in plaats van de plek waar ze naar toe gaan.

Heb je je thema gevonden — filmen vanuit kinderperspectief, net zoals in je korte Videojuego — of we kunnen iets geheel anders verwachten van je volgende film? Ik groeide op in een volwassen wereld waarin ik meer betrokken was bij volwassen onderwerpen dan ik had moeten zijn. Misschien is dat de reden waarom familie steeds terugkeert in mijn werk. Ik zie mijn korte film en deze film als onderdeel van een lange tijdlijn waarin ik fragmenten schik vanuit verschillende perspectieven, alsof het een enkel verhaal, het enige verhaal is dat ik wil vertellen. Aan deze film voegde ik een grotere, kosmische dimensie toe, om te laten zien hoe onbelangrijk ons ??dagelijks leven is in vergelijking met de uitgestrektheid van het landschap.

Hoe verklaar jij de huidige stroom aan uitstekende Chileense films? Sinds de Chileense politiek zijn meest controversiële kanten is verloren, gaan de filmmakers de straat niet meer op en maken ze nu kleinere films over de dingen die dicht bij hen staan. Ook de overheidssubsidies en de buitenlandse interesse voor de Chileense auteursfilm hebben de jaarlijkse productie omhoog gestuwd. Verder hebben technologieën tot nieuwe mogelijkheden en esthetiek geleid. De herstart van de filmcolleges op de Universidad Católica en de Universidad de Chile zijn ook zinvol geweest: verschillende van de nieuwe filmmakers hebben er gestudeerd. Wat we nu nog nodig hebben zijn alternatieve manieren van distributie, zodat niet alleen de buitenlandse cinefielen geïnteresseerd zijn in de Chileense cinema, maar ook het Chileense publiek zelf.

Mariska Graveland