Hollandse Nieuwe 2020: Jelmer Wristers over War Save Me

In de reeks Hollandse Nieuwe beantwoorden makers wier films op de veertigste editie van het Nederlands Film Festival in première gaan elk dezelfde vijf vragen. Jelmer Wristers vertelt over zijn korte film War Save Me.

1. Waar gaat je film over? “Mijn korte film War Save Me gaat over het verlangen een functie te hebben in het leven. Bij een groep te horen, en onderdeel te zijn van iets wat groter is dan jijzelf. Een transcendentale ervaring. De dakloze jongeman in de film mist regelmaat en richting in zijn leven en zit in een omgeving van drugsmisbruik, oorlogsvluchtelingen en uitzichtloosheid. Onder deze invloeden verliest hij zichzelf in exotische en gewelddadige verlangens.”

2. Waarom wilde je deze film maken? “Ik werkte als vrijwilliger in een daklozenopvang. Daar zag ik een jongeman die fantaseerde over het leger. Het contrast met zijn huidige situatie was zo groot en veelzeggend dat ik er iets mee wilde doen. Het was ook schrijnend dat hij naar iets verlangde, oorlog, waar veel mensen in zijn omgeving juist voor gevlucht waren.”

3. Mijn volgende film wordt nu eens… “Om War Save Me te kunnen maken heb ik veel tijd doorgebracht met een aantal daklozen, van wie er ook enkelen in de film zijn gekomen. En na het maken van deze film had ik het idee dat ik nog niet klaar was met hun wereld. Ik ben daarom bezig met het ontwikkelen van een film waarbij een dakloze man terugkeert naar zijn ouderlijk dorp nadat zijn vader is gestorven. Het leven dat hij leidde voordat hij dakloos werd, wordt zo meer verkend. Want een dakloze wordt meestal niet dakloos geboren.”

4. Wat heeft de Nederlandse film nodig? “Ballen, lef. Op elke mogelijke manier. En regisseurs die hun eigen manier van werken hebben of uitvinden. De meeste films worden op eenzelfde manier gemaakt door mensen die op dezelfde manier zijn geschoold.”

5. Wat was een bepalend filmmoment in je leven? “Rond mijn zestiende heb ik The Brown Bunny van Vincent Gallo gedownload, met die beruchte fellatioscène. Pas tegen het einde van de film besefte ik plotseling dat het lege, eenzame gevoel dat de hele filmtaal overbrengt, het gevoel van het hoofdpersonage was.”