IDFA 2024: Auberi Edler over An American Pastoral

In direct cinema-stijl filmde Auberi Edler maandenlang de aanloop naar de verkiezingen van een nieuw bestuur op een provinciale school in de extreem verdeelde staat Pennsylvania. “Ik wilde begrijpen waarom ze zo fel tegenover elkaar stonden.”

Voor vreemdelingen met een camera in de hand wordt geen rode loper uitgerold in het tot op het bot verdeelde Elizabethtown. Swing state Pennsylvania was een van de plekken waar de Republikeinen en de Democraten het meest verbeten streden tijdens de recente presidentsverkiezingen. Dat was een jaar eerder, op lokaal niveau en met plekken in het bestuur van een openbare school als inzet, niet anders, zo is te zien in An American Pastoral (Une pastorale américaine).

De media worden gezien als vijand, zeker door mensen ter rechterzijde, vertelt regisseur Auberi Edler, die voor de opnamen van An American Pastoral grofweg een jaar in ‘Etown’ verbleef. “Sommige mensen die ons vijandig gezind waren, bleven dat tot het einde.”

Toch kreeg ze het voor elkaar om het vertrouwen van mensen winnen, zowel Republikeinen als Democraten, die in een hevige strijd verwikkeld waren om vijf van de negen verkiesbare plekken in het bestuur van de lokale openbare school. Bijna een jaar lang volgde ze, zonder vragen te stellen of commentaar te leveren, kandidaten tijdens hun campagne over het curriculum langs de deuren, in de kerk en thuis.

De Franse Edler, die al jaren deels in Amerika woont, toont op microniveau hoe extreem verdeeld het land is. Het worstelt met de culturele en politiek-ideologische strijd van twee steeds verder uit elkaar drijvende partijen, die totaal verschillende visies hebben op vele onderwerpen, van het tweede amendement van de Grondwet en seksuele voorlichting tot aan queerrechten.

Omdat Amerikanen over van alles en nog wat mogen stemmen, op federaal, regionaal en lokaal niveau, zocht Edler naar een verkiezing die veel kon vertellen over de stand van het land. “Amerika is mijn tweede thuisland, ik vind de maatschappij mateloos interessant en ik heb het land in de loop der tijd zien veranderen.” Eerder maakte Edler met American Laundry (2022) een beschouwende film over het reilen en zeilen van een wasserette ergens in Chicago. “Een miniatuur van de Amerikaanse maatschappij, waar thema’s als sociale ongelijkheid, immigratie en de Amerikaanse droom samenkwamen.”

Aanvankelijk wist Edler bij haar nieuwe project vooral wat ze níet wilde: een dergelijke film maken in usual suspects Florida of Texas. “Ik zocht specifiek naar een locatie op het platteland.” Op een nacht bekeek ze een documentaire over het kernongeval van Three Mile Island in 1979, nabij Elizabethtown. Haar interesse was gewekt en er bleek een schoolbestuurverkiezing in aantocht te zijn. Middenin swing state Pennsylvania. “Zo viel alles op z’n plek.”

Maar hoe kom je als filmmaker binnen in een gemeenschap waarin je niet bepaald welkom bent? “Je neemt de tijd om naar mensen te luisteren en maakt jezelf benaderbaar.” Nog steeds ontvangt Edler mails, berichtjes en telefoontjes van inwoners van Etown, al stopte ze al bijna een jaar geleden met filmen: “De mensen waren en zijn nog steeds heel betrokken. In zekere zin ben ik er nooit vertrokken.”

Samen met regie-assistent/geluidsvrouw Lumia Perniciaro streek ze neer in deze plattelandsgemeenschap die haar niet kende en tussen Amerikanen, zeker de Republikeinen, die de media in alles wantrouwen. “Je moet je voorstellen: mensen zijn bang voor hun buren, bang om hun ideeën uit te dragen en voor rechtse kiezers zijn camera’s ‘het kwaad’. Het kostte ons veel tijd om het stigma van ‘leugenachtige media’ te weerleggen en vertrouwen te winnen. Ik kreeg niet iedereen mee. Ik heb mensen uitgelegd dat direct cinema iets heel anders is dan wat CNN en Fox News doen, en dan de documentaires die ze kennen van Netflix. Dat we geen commentaar zouden invoegen en geen interviews zouden gebruiken. Ik zou hen simpelweg volgen. Rechtse kiezers zíjn in zekere zin tot boeman uitgeroepen door veel media. Er zijn journalisten die één vraag stellen en daar een heel item omheen maken. Zodat het lijkt alsof deze mensen tot niets anders in staat zijn dan haat spuien. En soms doen ze dat ook. Maar als je meer tijd met ze doorbrengt en ze op hun eigen manier hun verhaal laat vertellen, zie je ook hun angsten. Je kunt geschokt zijn over wat deze mensen soms zeggen, maar sommige van hen zijn echt goede mensen.”

Waarom mensen uiteindelijk meededen, weet Edler nog steeds niet. “We liepen op een heel smal koord. Lang bleef het onzeker of men mee wilde blijven doen. Veel mensen in de gemeenschap waren tegen ons, verspreidden leugens, dat we van campagneteams waren bijvoorbeeld. Aan beide zijden trouwens.”

Waar de volwassenen in een ideeënstrijd terecht waren gekomen, filmde Edler de jongeren – waarover het tenslotte ging – vooral in de schoolgangen. “Toen we in februari 2023 arriveerden, begonnen we het terrein te verkennen, mensen te ontmoeten en de school te bezoeken. Allereerst moesten we de schoolleiding ervan overtuigen ons in het gebouw te laten filmen. Dat was immers het strijdveld. Gelukkig waren de jongeren gewoon jongeren: het maakt ze weinig uit wat hun ouders bekokstoven en zij maken zich niet druk om de toekomst van hun middelbare school. Ze zijn gewoon kids die plezier willen maken. Hun onschuld blijft nog even behouden – ook in de film.”

Edler en Perniciaro maakten lange dagen. “We filmden het meeste materiaal zelf. Het maakte het voor ons makkelijker om te bewegen in de gemeenschap. Als je ergens een jaar wilt filmen, is een grotere crew bovendien onbetaalbaar. We filmden vaak dagenlang door, soms zeven dagen per week. Je begint vroeg en bezoekt allerlei locaties en bijeenkomsten. ‘s Avonds laat thuis moet je al dat materiaal dan nog verwerken.”

Ze staken ook veel tijd in het zónder camera creëren van een vertrouwensband met de veelal religieuze gemeenschap. “We gingen elke zondag naar de kerk. De mensen die ik volgde, waren allemaal kerkgangers. Ik wilde begrijpen waarom ze zo fel tegenover elkaar stonden. Dat we zoveel tijd, geduld en energie in de gemeenschap staken, hielp sommigen ervan te overtuigen dat we het goed bedoelden. Dat was bijzonder. Maar sommige mensen die ons vijandig gezind waren, bleven dat ook tot op het einde. Dat was best zwaar.”

De mensen die Edler gevolgd heeft, hebben de film nog niet gezien. Ze vindt het van groot belang dat ze de film zien zoals hij is, als observerende cinema, en in zijn geheel. “Ik wil absoluut niet dat de film wordt opgeknipt en gebruikt, door welke partij dan ook, om een punt te maken.”

An American Pastoral is nog driemaal te zien op IDFA 2024.