IDFA 2019: verslag Fat Front

“Van jezelf houden in een wereld die niet van jou houdt is fucking moeilijk.” Korte pauze. Dan: “I’m fat and glorious. Deal with it!” Lotte van Eijk, influencer, plussizemodel en gespreksleider van deze IDFA Meets-avond beet vrijdagavond het spits af in een gesprek over onversneden body positivity.

Van Eijks woorden zijn alleszeggend in de context van de vertoonde documentaire Fat Front én het nagesprek met de makers en hun voluptueuze, strijdbare protagonisten. Het publiek – Kriterion 1 zit ramvol – applaudisseert vurig.

Het zal niet de laatste keer zijn. Kreten als ‘Yes girl!’, ‘You go, bitch!’ en ‘Preach!’ vliegen door de ruimte. Naast Van Eijk en filmmakers Louise Unmack Kjeldsen en Louise Detlefsen zijn ook drie vrouwen uit de film aangeschoven: Helene Thyrsted, Pauline Lindborg en Wilde Siem. Zij zijn de onbetwiste sterren van deze avond; gehuld in feestelijke galajurken zitten ze stijlvol, rijzig en trots te shinen op het podium.

Maar een beetje onzeker toch ook. Want het blijken geen vrouwen die per se de spotlights opzoeken. Gevraagd naar hun ervaringen tijdens het filmen reageren ze alle drie ongeveer hetzelfde. Lindborg, gehuld in groene glitterjurk: “Meewerken aan deze documentaire was niet makkelijk, maar het was voor een groter doel. Ik heb het over lastige, persoonlijke dingen. Niet voor mezelf, maar voor andere mensen. Voor jongeren die straks hopelijk in een wereld leven waarin dik zijn of er anders uitzien gewoon geaccepteerd wordt.” De hele zaal applaudisseert.

In Fat Front volgen Unmack Kjeldsen en Detlefsen dikke jonge vrouwen die hun hele leven verguisd zijn in een wereld waarin slank zijn de norm is. Een wereld die soms ronduit vijandig is. De vrouwen vinden steun bij elkaar op Instagram, waar een sterke body positivity-beweging hen eindelijk een vorm van zelfacceptatie biedt. Thyrsted (_chubbydane, 3700+ volgers), Lindborg (‘plussize bitch’ paulinelindborg, 5500+ volgers) en Siem (privéaccount) tonen hun lichamen in volle glorie en liken elkaars posts en die van andere dikke vrouwen trouw.

De maaksters, zelf zonder overgewicht, worstelden toch met hun eigen lichaamsbeeld. Toen ze op deze online beweging stuitten, besloten ze enkele uitgesproken dames te volgen tijdens hun zoektocht naar zelfacceptatie. Kjeldsen: “We waren in eerste instantie geïnteresseerd in de individuele verhalen, maar al snel richtten we ons ook op grote bewegingen als body positivity, metoo, feminisme en stigmatisering.”

Dat hun film prompt onderdeel zou vormen van de club (fatfrontfilm, 1090+ volgers), had niemand verwacht. Thyrsted, koningsblauwe jurk, twee kekke knotjes: “Ik dacht dat het enorm obscuur zou worden, maar geldschieters bleven zich aanmelden. Toen werd het opeens een echte verantwoordelijkheid. We waren ineens een substantieel platform voor mensen die normaal nauwelijks gehoord worden.”

Van Eijk vraagt zich af wanneer zij hét kantelmoment beleefden. Dat besef: “Ja, ik bén dik. Maar fúck de wereld!” Voor Thyrsted zit dat cruciale moment prominent in de film. ‘Tijdens de Google-sessie waarbij ik opzocht of er überhaupt iemand seks wil met een dikke vrouw – en er verrassend veel liefhebbers bleken te zijn. Trouwens ook vanaf het moment dat ik op Instagram veel mensen aantrof die op mij lijken en die steeds meer schijt hebben aan wat anderen over hen denken. We mogen er gewoon zijn! Zonder Insta was ik niet tot dat inzicht gekomen.”

Siem, in zonnebloemkleurige glimjurk met pofmouwen, ging in de film zelfs strijdbaar de straat op om grotere maten te eisen van kledingconcerns. Zij hoopt vooral dat Instagroepen, een film als Fat Front, acties op straat en educatie zullen helpen om een nieuwe generatie anders te laten kijken naar lichamen die anders zijn dan de stereotype ideaalbeelden die van vrouwen verkocht worden. “Nu beoordelen we elkaar nog altijd op uiterlijke kenmerken, over tien jaar is dat hopelijk anders. Fat Front is slechts een begin, maar het is mooi om daar onderdeel van te mogen zijn.”