Prénom Carmen #6
Kijkers verdienen
Carmen Felix schrijft over mainstream, genre en niche en gaat heus haar mening niet onder bioscoopstoelen of lounge-banken steken.
Luister, mij zie je ook niet hysterisch schaterlachend naar de dichtstbijzijnde cinema stuiven om als eerste een kaartje te scoren voor de nieuwste Bon Bini-egoshow of het zoveelste romkommerige shitfest met Jan Kooijman en Loes Luca op de rood met witte poster. Natuurlijk ben ik in de tijd van mijn Pathépas vaak genoeg ironisch naar Nederlandse films met hartje, liefde of verliefd in de titel geweest, maar er kon bij mij niet eens een oprechte glimlach vanaf. Het zijn films die het niet goed doen in de kringen waar ik en de gemiddelde Filmkrant-aficionado ons waarschijnlijk in bevinden. En toch bekruipt mij steeds vaker de volwassen, begripvolle gedachte: moeten we wel zo minachtend praten over al die populaire Nederlandse films?
Natuurlijk, het is heel makkelijk scoren, maar vraag eens aan honderd willekeurige Nederlanders hoeveel van de recente Gouden Kalf-winnende films van dit jaar (publieksprijs uitgezonderd! Jandino kennen we allemaal) ze al hebben gezien. En vraag daarna even wat ze van Jan Kooijmans buzzcut in Verliefd op Cuba vonden. Wedden dat er meer Nederlanders zullen zijn die weten waar die tweede vraag in godsnaam over gaat? Nou zeg ik niet dat we met z’n allen maar dingen moeten gaan maken die speciaal afgestemd zijn op de slechte smaak van heel erg veel mensen, liever niet zelfs. Maar we zouden wel iets vaker stil mogen staan bij het feit dat die mensen tenminste wel nog naar de bioscoop gaan voor het erbarmelijke dialoogje dat Jan Kooijman en Abbey Hoes in die rotfilm op lopen te dreunen.
Nee, een film is niet net zo goed als de hoeveelheid mensen die hem heeft gezien. Maar een film die door slechts 1.500 mensen is gezien en wordt overladen met prijzen en “magnifiek, on-Nederlands goed dit!”-kreten voelt ook altijd een beetje… zielig. Natuurlijk, veel films verdienen meer kijkers. Maar heel veel andere films ook niet.
Het begint mij nu ook een beetje te duizelen omdat ik voor beide kanten wel wat voel. Aan de ene kant: hoe vet dat je met de zoveelste lege romkom toch weer 500 duizend (dat is dus veel in Nederland) mensen naar de zalen kan lokken. Aan de andere kant: god, blijf in godsnaam originele, vette dingen maken die we niet al honderd keer hebben gezien. Maar het allerliefste zou ik meer van het middensegment zien. Ik wil populaire Nederlandse films zien die geen F*ck de liefde zijn en ook zeker geen Gluckauf. Sorry guys.
Gelukkig zijn er nu twee vrouwen (geen probleem, wij lossen het wel weer op hoor mannen) en een hele lekkere acteur bezig dat middensegment weer flink wat leven in te blazen. Een sexy, spannende, deprimerende thriller die niet moeilijk te behappen is maar ook niet van het type hap-slik-weg. Met steracteurs maar ook met diepgang. Allemaal dus even hysterisch schaterlachend richting Instinct hollen en erachter komen dat er heel weinig te lachen valt, maar dat is deze keer een heel goed teken.