Prénom Carmen #54

Carmen Felix schrijft over mainstream, genre en niche.

Noem me een verwende millennial maar als ik iets respectloos vind, is het als mensen erachter komen dat ik een totale filmbro ben en me dan oude films gaan aanraden onder het mom van ‘echt een klassieker die MOET je gezien hebben’. Negen van de tien keer is het namelijk helemaal niet een film die ik absoluut had MOETEN zien. Maar gewoon een film waar ik prima zonder had gekund.

En heel eerlijk, er zijn gewoon best veel ‘oude’ (laten we zeggen pre-1990, ik ben tenslotte een vrouw geboren in 1986 en ging tv en film pas echt ervaren in de nineties) films die de tand des tijds niet hebben doorstaan. Door hoeveel megasuffe, totaal slome oude horrorfilms ik me wel niet heb ge-elleboogd om een paar pre-nineties knallers te vinden. Wow. Niet alles wat oud is, is per definitie beter dan wat er nu wordt gemaakt, helaas.

Gelukkig zijn zulke brutale statements uit mijn mond ervoor gemaakt om ze te laten wankelen, en schrik zelfs ik nog wel eens van een gevalletje ‘hoezo heb ik deze film niet eerder gekeken’.

Kort geleden was dat Mommie Dearest uit 1981. Een zogeheten cultklassieker – ook al zo’n term waardoor mijn grote, bolle ogen spontaan beginnen te rollen in hun kassen. Maar heel eerlijk, ik denk dat deze de titel verdient.

Even heel kort voor de arme, arme mensen zonder Google: Mommie Dearest is een film gebaseerd op het boek dat de dochter van filmster Joan Crawford schreef. De film won wat Razzie Awards, Faye Dunaway wil er liever niet over praten. Er waren zo’n vijf mensen nodig om het boek te bewerken tot script, ze zouden de boel flink hebben aangedikt en veel juicier hebben gemaakt. Denk: Faye Dunaway met losse handjes en prominente wenkbrauwen. Een skincare-routine van vijf minuten. Kindermishandeling. Tuinieren. Geschreeuwde dialogen. Longdrinkglazen vol wodka. Chef’s kiss.

Ik heb in tijden niet zoveel puur entertainment ervaren als in de twee uur en negen minuten dat deze film over Joan Crawfords leven duurde. Het zag er prachtig uit, er waren onbedoelde horrorelementen, er werd geschreeuwd, er werden kinderen geslagen en Faye Dunaway heeft misschien één keer ademgehaald tijdens het opdreunen van haar zinnen. Het kan dus wel gewoon.

Ik wist al jaren van de film dankzij de vele sassy memes die een paar prachtige scènes voort hebben gebracht en wist dat het een favoriet was binnen de cultuurminnende queer community. Ik hád dus kunnen weten dat deze film mij eindeloos veel plezier zou gaan brengen. Zoveel plezier dat ik er dagen later nog steeds aan denk en stiekem baal dat ik de film alleen met m’n vriend op de bank zag in plaats van in een soort Eurovisie Songfestival- of WK voetbalwedstrijd-sessie op een groot scherm met een schaal bruin fruit binnen handbereik.

Doe jezelf dus een plezier als je ’m nog niet hebt gezien. Nodig je vrienden uit, knal die airfryer aan, zoek even uit hoe je ’m legaal via the Criterion Channel kan kijken en geniet van deze ultieme naar-het-scherm-schreeuwfilm.