Prénom Carmen #43

Carmen Felix schrijft over mainstream, genre en niche.

Ik leerde onlangs per toeval dat A Goofy Movie (1995) onomstotelijk een zwarte film is. Sterker nog: de Disney-film rond het sullige, hondachtige personage Goofy zou een goeie representatie zijn van het leven als Single Zwarte Ouder in de Verenigde Staten.

Max, de zoon van Goofy, was volgens sommige analyses voor zwarte kinderen wat Dawson uit Dawson’s Creek (1998-2003) en Cher uit Clueless (1995) voor witte tieners waren: een icoon, een leeftijdsgenoot, iemand waar ze zichzelf in herkenden. Max is een opstandige nerd, Max is een zwarte tiener, Max is een kind van een alleenstaande vader van kleur. En het enige waar hij aan denkt is dat ene meisje.

Het bewijs dat Disney zich in 1995 keihard inspande om een publiek van zwarte kids te bedienen? Dat zou in de herkenbare plot liggen. Max en Goofy zijn op elkaar aangewezen, maar Max kijkt neer op z’n pa, wil niet zo’n slome duikelaar als hij worden. En Goofy doet er alles aan om zijn zoon voor zich te winnen en hem op het rechte pad te houden. Uiteraard met behulp van een uitgebreide roadtrip die de twee dichter bij elkaar moet brengen.

Nog niet geheel overtuigd besluit ik de film weer eens aan te zetten. It’s been a while, zeg maar gerust zo’n vijfentwintig jaar, sinds ik de film voor het eerst en het laatst zag. Ik weet in elk geval nog dat ik Goofy altijd al een enorme loser vond. Een sukkel die z’n leven niet op orde had. En hier werd dat nog even extra benadrukt.

Ik weet nog goed hoe ongemakkelijk het voelde om als kind te aanschouwen hoe ouders hun kind niet ‘in bedwang’ konden houden. Je zag het bij vrienden van je ouders, in de winkel, op straat, op het schoolplein. Je zag het en registreerde het. En dat gevoel had ik ook altijd bij Goofy en z’n opstandige, coole tienerzoon Max. Max is een lichtelijk losgeslagen jongen, van wie de vader door de school wordt gebeld omdat hij zich als een thug zou kleden (kom op, Disney). Goofy wordt aangeraden om zijn zoon snel op het rechte pad te krijgen voor het echt misgaat.

Toen ik de film weer keek als volwassene viel me pas op dat de muziek in elk geval niks verbloemde. En ook de dansmoves schreeuwden voor mij ‘Bobby Brown toen we nog dachten dat hij cool was’. Zonder al te veel te spoilen voor iedereen die toe is aan een rewatch: het emotionele hoogtepunt van de film voor Max heeft niks te maken met het meisje waar hij al de hele tijd achteraan zit, waarom hij zich zo gedroeg als een vermoeiende tiener of de acceptatie die hij zijn vader biedt met een knuffel, maar met een dansscène waarbij al z’n vrienden hem zien performen en stralen.

Dat is waar A Goofy Movie om draait: dat gevoel van erkenning dat je als tiener zo graag wil – van je klasgenoten, van je pa, van dat meisje. En dat Disney zich (behoorlijk verhuld, dat dan weer wel) stiekem op erkenning van zwarte kids richtte in 1995, dat geloof ik best.