Prénom Carmen #41

Carmen Felix schrijft over mainstream, genre en niche.

Een gevierd scenarioschrijver vertelde me ooit: het gaat niet om wat je vertelt, maar om hoe je het vertelt. Zeker bij films is dat belangrijk om te onthouden; als je denkt dat je het wiel gaat uitvinden, kom je flink gedeprimeerd van een koude kermis thuis. Maar dat betekent nog niet dat je ons, je kijker, dan maar klakkeloos mag gaan vervelen met vermoeiende clichés en erger nog: achterhaalde tropes.

De trope is het best te omschrijven als een standaard riedeltje dat in vele films, series of verhalen terugkomt, dat je van mijlenver herkent, dat stereotypebevestigend is, dat van luiheid getuigt en vaak wordt herhaald omdat herkenning volgens sommige makers gelijkstaat aan succes (fout).

Laat me je een paar tropes noemen waar ik echt goed ziek van ben en die ik gewoon niet meer wil zien als ik met m’n luie reet wil ontspannen met een leuke film:

Over reet gesproken, ik ben de grappige dikke vriend(in) zó zat. Sowieso is het enige dikke personage altijd hilarisch, lui en seksloos. Verrassing: we zijn ook vaak saai, actief en aan het neuken. In hetzelfde rijtje: de slimme Aziaat en de brutale Zwarte vriend(in) die al vroeg in de film doodgaat.

Als een vrouw misselijk is of overgeeft en in de film tussen de 16 of 50 jaar oud moet zijn, is ze zwanger. En als iemand hoest, heeft die kanker. Pardon, maar misschien hebben ze wel last van wat loszittend slijm en voedselvergiftiging? Bedenk eens iets leuks, amaze me.

Eentje waar ik helaas niet anders op kan reageren dan door te schreeuwen naar het scherm: als twee mensen praten in een auto, waarbij de bestuurder secondenlang de ander aankijkt. Iedereen die wel eens achter het stuur heeft gezeten (of vroeger 12 steden, 13 ongelukken keek), weet dat je normaal allang dood was gereden door een passerende truck.

Over auto’s gesproken: het is niet zo dat ik graag films wil zien waar personages, net als ik op zondagavond in Amsterdam Oud-West, soms twintig minuten rondjes moeten rijden door de buurt voor ze een parkeerplek vinden, maar ik ben het goed zat dat er in films die zich zogenaamd in NYC en LA afspelen, altijd een parkeerplek voor de deur is. Ik heb in beide steden een auto bestuurd en kan bevestigen dat dit een grove leugen is.

Dus bij deze mijn oproep: welke filmmaker maakt een film waarin álle tropes onwijs worden vermeden? Als een statement bijna. De film zal zo’n 6 uur gaan duren, zodat we ons door mensen heen kunnen werken die hun hele lunch opeten, een parkeerplaats zoeken, hun teennagels knippen tijdens een aflevering van Law & Order: Special Victims Unit, op hun telefoon scrollen tijdens het poepen en urenlange dutjes doen. Maar het is tenminste waarheidsgetrouw. En waag het niet om mij nu allemaal grove berichtjes te sturen in de trant van: ‘Ga lekker Love Island UK kijken, trut.’ Dat doe ik al.