Prénom Carmen #36

Carmen Felix schrijft over mainstream, genre en niche.

Wijlen mijn lieve vader en ik hadden veel gemeenschappelijke interesses: hangen in de horeca tot we platzak zijn, op de bank liggen, een koud biertje, ons kwaad maken over politiek, de drogisterij-aanbiedingen nauwgezet bijhouden en: de schietfilm.

Binnen het genre ‘actie’ ging onze liefde vooral uit naar de schietfilm. Vuurwapens wilden wij zien. Leuk hoor, een handgemeen, maar een filmliefhebbend mens knapt toch pas echt op van wat levensgevaarlijke knallen. Het enige probleem met de schietfilm (naast dat er in Nederland veel te weinig echt goeie, harde schietfilms worden gemaakt, maar laat me niet verzanden in weer een klaagzang over de romkom) is dat ze helaas nog altijd vol zitten met domme, luie clichés.

Ik ben geen getrainde sportschutter, ervaren jager of wapenverzamelaar. Ik ben gewoon Carmen die van knallen houdt en zich doodergert aan simpele fouten die scenaristen príma kunnen oplossen met een beetje creativiteit.

Zoals het feit dat bad guys altijd onwijs matige schutters zijn. Hou op met liegen, deze mensen zitten in de bizniz. Moet ik geloven dat het zware jongens zijn die heus wel vaker vijanden hebben afgeknald maar in het vuurgevecht met mijn ‘held’ opeens niet raak kunnen schieten?

Nog iets ongeloofwaardigs aan onze helden: hun wapens hoeven nooit bijgevuld te worden met kogeltjes. Ze komen de meest langgerekte schietpartijen door zonder ook maar één moment over munitie na te hoeven denken. Pardon? Denk jij dat we simpel zijn? Iedereen weet dat het zo niet gaat.

Oh ja, en als onze held bij hoge uitzondering tóch gewond raakt, is het altijd een schotwond in de arm of schouder – een heel handige plek als je nog een hele film lang moet overleven. Natuurlijk kan je me nu om m’n oren slaan met het argument: “Maar Carmen, wil jij een zeer korte film zien waarin de held binnen drie minuten wordt afgeknald?” Ehm, nee. Maar schiet ’m een keer in z’n reet of kuit ofzo?

Maar het allerdomste gedrag in de door mijn pa en mij zo geliefde schietfilms moet wel de overbodige speech zijn. Op die momenten schreeuwden wij naar het tv-scherm: “WAAR BEN JE MEE BEZIG SCHIET HEM IN Z’N HOOFD?!” Het is het soort domheid dat ook in het horrorgenre te vaak voorkomt: je hoofdpersoon gaat eindelijk lekker, z’n vijand ligt op de grond en is misschien al een paar keer in z’n schouder of buik geknald, maar in plaats van het klusje af te maken gaat onze held even rustig een speech houden. Onuitstaanbaar. Je hebt net een hele film lopen vechten voor je leven omdat iemand je wilde vermoorden en dan ligt ’ie daar en pak jij effe je moment om je zegje te doen?

Misschien deinzen scenaristen ervoor terug om hun held een moord op z’n geweten te laten hebben. Maar in de gemiddelde schietfilm heeft die dan allang vijftig goons afgeknald, dus deze kan er ook nog wel bij.