Prénom Carmen #24

Carmen Felix schrijft over genre, niche en mainstream.

Ik voel me onwijs aangetrokken tot de Fast & Furious franchise. Zo, die aap is uit de mouw. Ik heb uiteraard alle films uit de reeks gezien, de meeste meerdere keren, ik leef al jaren mee met Dom Toretto en z’n maten, kreeg paniek toen het een paar jaar terug leek alsof er een einde aan de franchise zou komen door Vin Diesels kwade bloed met The Rock en liet zelfs een klein traantje toen Paul Walker (verder toch een behoorlijk niksige acteur, bless his soul) de geest liet. Ik heb alleen geen idee waarom? Ik heb niks met auto’s, heb een pathetisch Fiatje 500 waarvan ik nog nét weet hoe ik de bandenspanning moet fixen maar waarvan ik tot voor kort niet wist hoe ik m’n tankdop correct dicht moest draaien. Ik heb niks met extreem gespierde, kale mannen met bassige, lage stemmen in mouwloze tanktops en ook het hele ‘snelle’ aspect van de films past niet echt bij deze extreem luie, slome columnist.

En toch word ik nergens zo gelukkig van als wanneer ‘Dom’ z’n familie van straat-savvy amateurcoureurs weer bij elkaar krijgt voor “één laatste heist, echt waar hierna gaan we met pensioen”. Ik voel zijn opwinding als hij aan het begin van de eerste akte ziet in welke mooie bolides hij deze keer het verkeer in een drukke stad mag ontregelen. Geen idee wat voor een merk of model het is, maar die oranje, die snelle, dat is de ster.

Nu de negende film in de reeks deze zomer gaat draaien zwelt het weer bij me aan: ik heb veel zin om me weer anderhalf tot twee uur over te geven aan een flinterdun verhaal over ‘family’, Michelle Rodriguez die kwaad kijkt, een hoogstwaarschijnlijk weer indrukwekkende parade aan ordinaire, opgevoerde auto’s in knalkleuren en een niet al te moeilijke backstory en criminele situaties waar Vin Diesel en co zich uit moeten redden.

Na anderhalf jaar coronagedonder is een nieuwe F&F-film in de bioscoop dus precies wat ik nodig heb. Ik heb me afgelopen weken best geërgerd aan de middelmatige titels die mij na de versoepelingen weer naar het filmzaaltje moesten trekken. Ik wil bombastische comfort, Ludacris die weer van zolder is gehaald, meiden leunend op motorkappen en pompende beats! De eerste recensies beloven veel goeds. De film wordt nu al verlekkerd aan me verkocht als de ‘grootste, wildste en meest zwaartekracht tartende Fast & Furious-film tot nu toe’ en ik eet die shit helemaal op. De consensus lijkt te zijn: F9 is nog belachelijker dan haar voorgangers, de plot is weer soapier dan je badkuip op zondagavond en er klopt nog minder van de bizarre stunts. Klinkt perfect. Zeker in een wereld van vaccins, virussen, wantrouwen, klimaatproblemen, onbetrouwbare overheden, politieke schandalen, falende instanties en wat nog meer? Ik wil geen sores op het grote scherm, ik wil overmatig gespierde bovenarmen, ronkende motoren, onhoudbare micro-romances, onnodige duiken in verledens en ingewikkelde heists. Ik wil voelen dat ik leef.